Noem het gerust muziekgeschiedenis: Nirvana die op zijn legendarische ‘MTV Unplugged’ sessie prachtige songs als ‘Lake of Fire’ of ‘Plateau’ van zijn grote voorbeeld Meat Puppets covert. Meat Puppets ofte de broertjes Cris en Curt Kirkwood bleken in de jaren ’80 immers baanbrekende platen uit te brengen in de ondergrondse indiescene, dankzij hun unieke psychedelische cocktail van rauwe hardcorepunk en rasechte Amerikaanse countryrock. Helaas is rond de periode van de zelfmoord van Kurt Cobain ook het vuur van The Puppets uitgeblust, die met ruzies, drugs en ronduit zwakke releases te kampen kregen.
Op ‘Lollipop’ heeft het trio zich toch min of meer herpakt. De punkharen zijn helemaal uitgevallen en noeste energie heeft plaatsgemaakt voor meer intieme fijngevoeligheid, maar dat blijkt geen groot struikelblok voor wie niet is blijven vasthouden aan de oude Meat Puppets-sound. Wat wel is gebleven: het combineren van diverse muziekstijlen en het creëren van tijdloze liedjes. Dat laatste is een geluk, want opener ‘Incomplete’ blijkt al twee decennia geleden te zijn geschreven.
De dertiende plaat zit in een ostentatief psychedelische hoes gewikkeld. Ondanks de vrij eenvoudige, sterk vocaal uitgebouwde bluesrocksongs op dit album is dat psychedelisch accentje onderhuids zeker aanwezig, vooral op het eerste deel. De nummers van dit gezelschap krijgen aanvankelijk onderhuidse accentjes met kazoo, maracas of tamboerijn mee wat een leuke dynamiek veroorzaakt. Het kinetische ‘Orange’ gooit meteen een moddervette bas en een mooie geluidsmuur van zang en gitaren in het spel, terwijl op de wervelende achtergrond bluesy harmonieën weerklinken.
Maar verder houdt Meat Puppets het wat minder opzichtig. Luidruchtigheid komt er niet meer aan te pas. Alle tradities van een goed nummer worden eer aan gedaan, maar de Marshall versterkers en felle solo’s van destijds hebben baan geruimd voor een semi-akoestisch gitaarspel en onderbouwende orgelpartijen. Zo belandt het trio in ‘Shave It’ in een zomerse reggaesong met leuk bubbelende harpklanken.
Doorheen dit alles weet de band een eigen gezicht te bewaren door de groezeligheid van americanamuziek te bewaren. Luidruchtig afgestelde gitaren en subtiele countrybluesaccentjes zijn alomtegenwoordig en steken in het geval van een traditioneel rondhuppelende banjoballade als ‘Baby Don’t’ duidelijk de kop op. Ook de vrij vlakke, grauwe, tweestemmige zanglijnen van de Kirkwoods die vaak bovenop het geluid liggen, zorgen voor een extra Amerikaans karaktertrekje.
Spijtig genoeg schuilt daar ook net het gevaar. Instrumentale accenten verdwijnen meer en meer naar de achtergrond en de liedjes op dit album gaan eenvoudig, zelfs wat zeurend klinken. Vanaf de tweede helft lijkt de inventiviteit wat zoek en speelt Meat Puppets nogal op routine, wat het geheel fel afvlakt.
‘Lollipop’ kent een goede start en heeft een mooie achtergrondgeschiedenis. Toch lijkt de plaat ook pijnlijk te beklemtonen dat de wilde haren niet alleen zijn uitgevallen, maar ook de hoogdagen van dit gezelschap wel degelijk achter de rug zijn. De kans dat dit album extra fans zal opleveren, is dan ook minimaal.
