Mice Parade is het project van slechts één man, Adam Pierce. Hij verhuisde enkele jaren geleden vanuit New York naar de bossen van Bear Mountain. Daar verbouwde hij zijn garage tot een studio en om dit nieuwe geluidslab uit te testen, nam hij er meteen een album op. Het zou inderdaad niet nodig zijn om deze anekdote te vermelden, ware het niet dat het album ook zo klinkt: inspiratieloos en vermoeid, de prikkels van een grootstad ingeruild voor de gezapigheid van het platteland. De melodieën van gitaar en gastvocalistes zorgen er gelukkig voor dat dit wat overbodige album niet helemaal de dieperik intuimelt.
Het is vooral de prominente zang van Adam Pierce dat het niveau van dit vijfde Mice Parade-album naar beneden haalt. Opener 'Sneaky Red' of 'The Last Ten Homes' zijn weinig noemenswaardige tracks: Pierce durft niet voluit te zingen waardoor hij blijft steken in een zagerig neuriën dat de muzikale compositie op de achtergrond duwt. Toch wil hij graag opgewekt zingen maar zijn nasale stem is daar niet geschikt voor. Dat is jammer, want de elektronica en gitaren kunnen in deze nummers door hun melodisch spel wél bekoren.
Naast de stem van Pierce krijgt ook de akoestische gitaar een prominente plaats op dit album. In 'Swing' verleidt een tokkelende gitaar op haar eentje de luisteraar tot een intens luisteren. Maar de spanning die ze oproept blijkt er eentje zonder inhoud: noch in 'Swing', noch in het vervolg, 'Circle None', leidt de intensiteit naar een hoogtepunt. Al even ongevaarlijk is afsluiter 'The Nights After Fiction' waarin de gitaar met weemoedige akkoorden de onrustige drums en elektronica sust. Het klinkt als een interessant begin, maar mondt opnieuw uit in een gemiste kans.
Tussen het begin en einde van 'Mice Parade' staan wel twee kleine lichtpuntjes, niet toevallig wanneer er gastzangeressen in het spel zijn. Een eerste beloning voor het luisteren is 'Tales of Las Negras', waar de zagerige stem van Pierce naar de achtergrond wordt verwezen door de prille klanken van gastzangeres Laetitia Sadier. De weggemoffelde drumpartij zorgt voor een leuke drive richting rustgevend gitaargetokkel. Múm-zangeres Kristin Anna Valtysdottir beloont de luisteraar een tweede keer voor zijn geduld in 'Double Doulphins On The Nickel'. Haar Ijslandse versen vormen een mooie symbiose met de verstoorde marsritmes. Maar als Adam Pierce zijn aanwezigheid weer komt opeisen met zijn geforceerd zingen, vervalt de song in een zeemzoeterig duet.
De titel verraadde al dat aan dit album weinig denkwerk is voorafgegaan. De negen songs van 'Mice Parade' lijken haastig bij elkaar gesprokkeld, de stem van Adam Pierce niet meer dan camouflage voor de met losse steken aan elkaar geregen songs. Amper één en een halve track kan deze Mice Parade boeien en het is dan nog twijfelachtig of dit de verdienste is van Pierce of van de getalenteerde gastvocalistes. Het is eigenlijk te betreuren dat sommige artiesten zo makkelijk een album mogen uitbrengen, terwijl anderen jaren moeten knokken voor een eerste release.
Meer over Mice Parade
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
