Het verhaal: een 16 jarige jongen wordt populair doordat hij de lokale Australische voetbalclub naar de top helpt. De knaap komt echter in de problemen wanneer hij in volle roem verliefd wordt op een Aboriginal meisje... Passionele dramatiek dus.
Deze soundtrack sluit in elk geval mooi aan bij de sfeer van de film. Drummer Mick Harvey, stichtend lid van The Bad Seeds (de vaste begeleidingsband van Nick Cave) staat duidelijk ook buiten de rock en roll zijn mannetje. Bijgestaan door mede muzikanten Matt Walker op gitaar, Ashley Davies op drums, Naomi Radom en Aikena Nakamura op viool en Chloe Miller op cello serveert deze rasechte Australiër 23 stemmige, elektronisch gemanipuleerde en instrumentale geluidsfragmenten. Het resultaat is boeiend, spannend en erg sfeerscheppend. Al bij al gaat het om een allegaartje van totaal niet samenhangende, korte impressies die vaak amper ondersteunend ritme meekregen en daardoor erg ambientesk overkomen. Dankzij ondermeer de jankende slide gitaar van Matt Walker durft dit nogal eens vreemde klankexperimenten opleveren. In elk geval is steevast gelet op gemakkelijk in het gehoor liggende, relaxte combinaties waardoor de hele plaat rustig voortkabbelt. Uitstapjes naar lichte jazz, klassieke muziek of poprock worden erg voorzichtig ondernomen. Dit levert bloedmooie resultaten op, zoals het semi-klassieke 'On the Boat' of 'Mourning Outside the Pub', waarbij een heerlijk lichte pianomelodie naar voren sluipt.
Hoewel er niet echt thematiek of een bepaald verhaal in deze soundtrack terug te vinden is, creëren de losse impressies toch een mooi sfeerbeeld van een ijl en eenzaam, maar toch emotioneel geladen plattelandsleven. De kleurrijk landschapsfoto vooraan vult dit beeld met plezier aan en ook de cowboyballad 'What I Done to Her' beklemtoont als enige ingezongen nummer met een zachte, warme stem dit gevoel: "but it's allright / I guess you can be shure / I won't do to you / what I've done to her". Hoewel titels als 'Training', 'Mum's Tactics', 'The Shooting' of 'The Funeral' het niet direct doen vermoeden, is de hele plaat erg mooi en ingetogen. Van spanning of sensatie is er muzikaal gezien niet echt sprake. En toch is de behoefte om tegen het einde aan de repeat-knop in te drukken wel heel erg verleidelijk.
'Australian Rules' is als statement nogal agressief voor deze muziek, maar over "Australia is Beautiful" kan niet getwijfeld worden. Heerlijke cd, nu de film nog.
Meer over Mick Harvey
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
