Wie dacht dat het verfoeilijke nu metal dood en begraven was, lijkt het aan het verkeerde eind te hebben. Het New Yorkse Mindless Self Indulgence illustreerde op Polsslag dat de slappe crossover tussen rap, metal en rock nog niet helemaal tot het verleden behoorde. Op 'If' combineert de groep het ergerlijkste van Limp Bizkit en de recentste dancerockhype tot iets wat in het beste geval kan doorgaan voor volstrekt overbodige geluidsbrij.
Een ronduit belachelijke artiestennaam ontbeert frontman Jimmy Urine alvast niet. Een opgeblazen ego en een voorliefde voor narcistische teksten helaas evenmin. "There is nothing you can do that I've not already done to myself" en "I want you to want to hate me": zie hier de vocale idioterie die de man tentoon mag spreiden. De hybride mix van rap, zang en screams lijkt rechtstreeks gerecycleerd van de oude Limp Bizkit-platen, terwijl gitaren nauwelijks verder komen dan wat drammerige akkoorden. Tel daarbij een stel platte synthesizers, wat gedateerde samples en een eentonige ritmesectie en het plaatje is compleet. Toegegeven, er staan enkele leuke melodieuze vondsten op 'If'. Voor het overige zijn de lichtpunten even schaars als ijsberen op de Zuidpool. Opener 'Never Wanted to Dance' kan in dat opzicht model staan voor de hele plaat. Het nummer is even aanstekelijk als de recentste variant van de vogelgriep, maar blinkt vooral uit in muzikale onkunde en tekstuele borstklopperij. Schaamteloos catchy en schromelijk inhoudsloos: het is een dodelijk irritante combinatie.
Hier en daar wordt Mindless Self Indulgence wel eens de hemel in geprezen voor zijn zogezegd vernieuwende mix van industrial, punk, techno en rock. In feite klinkt de groep tamelijk passé en blijkt 'If' een van veel pretentie maar weinig lef getuigend plaatje dat enkel door zijn melodieën even blijft hangen. Eens ze het kortetermijngeheugen gepasseerd zijn, rest de groep alleen nog een enkele reis richting vergetelheid. Gelukkig maar.
Meer over Mindless Self Indulgence
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
