Het Noorse gespuis dat bekend staat als Mongo Ninja bestaat uit wel erg actieve individuen. Nog niet zo gek lang geleden lieten de heren al 'No Cunt for Old Men' op de wereld los, in eigen land brachten ze daarna een live-plaat uit en nu is er al meteen 'Nocturnal Neanderthals'. Het mag dan ook geen toeval zijn dat de heren flink wat invloed kennen van de punkwereld, al behoort dit muzikaal tot de ranzigste soort punk die er bestaat.
Het gevaar bestaat dat wie zo snel na elkaar platen uitbrengt, snel zonder inspiratie zit. Bij dit combo loopt het alvast zo'n vaart niet. Opnieuw sieren vijftien gore lappen hardcore punk met weerhaakjes dit schijfje en alweer zal de goegemeente zich een bult schrikken bij het horen van dit lawaai. Mongo Ninja houdt van eenvoud en dat siert hen. Geen onnodige noten, geen extra tierelantijntjes maar puur, rauw gitaargeweld, overgoten met een licht bezopen klinkend gebral dat het heeft over onder meer 'The Bible and the Beatles', 'Piss Pisata' of het Belgische koloniale verleden met 'Ota Benga'.
Waar het vorige album het vooral moest hebben van ongebreideld enthousiasme, blijkt dat hier meer mee te vallen. Het euvel dat 'No Cunt for Old Men' kenmerkte, was dat er wel enthousiast geramd werd, maar dat de songs na een tijdje nogal op elkaar begonnen lijken. Het is niet zo als zou er plots diep gefilosofeerd worden over deze nieuwe nummers, maar er zit door de band genomen meer structuur in, en onderling verschillen de tracks ook meer van elkaar, waardoor de luisterervaring afwisselender wordt.
Dat betekent echter niet als zouden de heren van Mongo Ninja plots hun wilde haren hebben verloren: het geheel klinkt nog altijd ontegensprekelijk smerig, ranzig en rauw en sluit daardoor precies naadloos aan bij de originele punkvibe, toen het genre nog staatsgevaarlijk was in plaats van een toegankelijk medium voor puisterige tieners. Wie daaraan twijfelt, dient dringend het dreigende 'A Slow Death' of het opgefokte 'Bumfight at Gunerius' tot zich te nemen: slechts twee van de brokken teringherrie die smaken naar meer. De knipoog naar Lemmy – 'Motörheadache' – is een aardigheidje dat aan een rotvaart voorbij dendert.
Gelikt zal Mongo Ninja nooit klinken, en al is 'Nocturnal Neanderthals' misschien iets toegankelijker dan de voorgaande, het leidt geen twijfel dat de heren nog een hele zwik smeerlapperij in zich hebben. Maar daar gaat het net om: dit is zo puur en eerlijk dat het misschien wel de meest echte punk is sinds een bende lawaaierige Britten 'Never Mind the Bollocks' uitbrachten.
