Mothboy, allang geen jongetje meer want ondertussen 35 jaar oud, geeft met zijn laatste album ‘Bunny’ zijn laatste zucht. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we niets meer van de artiest Simon Smerdon zullen vernemen. Daar lijkt hij uit interviews net iets te vastberaden voor. Iets wat iemand zelfs als luisteraar terughoort in zijn muziek.
Via zijn demo en na aanraden van Larvae, geraakte Mothboy in 2004 binnen bij het label Ad Noiseam. Daar kon hij zijn eigen, eclectische stijl omzetten in enkele frisse releases die niet voor één stijl te vatten zijn. ‘Bunny’ wordt gezien als een soort samenvatting van de typische Mothboy stijl waarbij hij allerlei genres en ideeën bundelt in één album. Met deze eindplaat duikt Simon Smerdon opnieuw in de studio met talloze artiesten zoals Martin Carr (The Boo Radleys) en Ted Parsons (Swans en Godflesh) . Dat die selectie niet willekeurig gebeurde is duidelijk terug te horen in de muziek. Is de artiest een drummer, dan zal ook de drum een prominente rol spelen in het nummer.
De verschillen tussen de artiesten, stijlen en ideeën zijn opvallend groot. Gelukkig zoekt Mothboy het met zijn experimentjes niet te ver zodat alles goed beluisterbaar blijft. De populaire en zelfs herkenbare klanken van de geluiden spelen daar zeker in mee. De ruwheid van de samples en de haperende ritmes hebben wellicht met zijn carrière bij het label Ad Noiseam te maken. Scherpe rapteksten, jazzy deuntjes, psychedelische gitaarstukken, soul en dansvloervriendelijke muziek: hoe traag het tempo van sommige nummers ook mag liggen, met een heerlijke flow blijft elk genre levendig.
De willekeurige en dikwijls speelse aanpak van de nummers leidt tot een kleurige mozaïek van stijlen. ‘Bunny’ lijkt wat op het album van een trendwatcher. Niet meelopen met de rest maar perspectieven geven naar nieuwe ideeën zonder het avant-gardistische pad te bewandelen.
