Net zoals bij Joseph Haydn de laatste, Londense symfonieën de bekendste zijn, worden van Mozart de late, Weense symfonieën ook het vaakst uitgevoerd. Daarom is een cd'tje dat Mozarts Salzburgse symfonieën belicht altijd wel een welkome aanwinst. Adam Fischer dirigeert het Deens Nationaal Kamerorkest in deze opname van de achtentwintigste, negenentwintigste en dertigste symfonie van Mozart en al zullen sommige luisteraars die negenentwintigste symfonie nog wel kennen, met de twee anderen bevindt men zich vaker op onbekend terrein.
Het begeleidende cd-boekje bevat enkele poëtische gedachten van dirigent Adam Fischer bij elk van de drie symfonieën (wat een aardige maar ook wat overbodige aanwinst is) maar ook enkele korte alinea's over uitvoeringspraktijk bij Mozart - best interessant voor wie wil weten in welke geest en welke omstandigheden deze drie symfonieën vorm kregen en wat voor muzikanten ze in Mozarts tijd gespeeld zouden hebben.
Tempi liggen over het algemeen hoog zoals dat in de authentieke uitvoeringspraxis het geval is en er wordt graag en veel met contrasten gespeeld, tussen ritme en lyriek bijvoorbeeld. De menuetten en de finales bevatten meer dan genoeg gelegenheid om beide elementen - het Italiaanse 'zingende' allegro versus het briljante technische kunnen van de eerste violen - te benadrukken. Een opvallend effect of twee wordt met graagte in de verf gezet, zoals enkele scherpe akkoorden in de hoorns of snelle versieringen in de hobo's.
Nijdige trillers leiden de achtentwintigste symfonie in en accenten klinken kort en droog over de hele lijn. Slotnoten, zelfs die helemaal aan het eind van een symfonie worden kort gehouden, net niet afgebeten en de langzame delen van elke symfonie krijgen een sterk 'vooruit' gedachte puls mee: het zijn allemaal manieren om deze muziek soepel en ontspannen te laten verlopen. De menuetten van de achtentwintigste en dertigste symfonie bevatten 'tutti' en 'solo' momenten in barokke concertotraditie waarbij twee soloviolen of een strijkkwartet het over nemen van het volledige orkest.
In zulke vroege symfonieën als deze zijn de blazers beperkt tot een paar hobo's en hoorns (met twee trompetten erbij in de dertigste symfonie) maar die zijn zowel een warme kleur in het ensemble als een waardevolle melodieuze groep of een ritmische kracht. De hobo's bezitten een dikkere klank, naar die van oude instrumenten toe en dat zet zich goed bovenop de klank van de strijkers.
Elk nieuw volume op deze reeks met Mozart-symfonieën bevat nieuwe mooie momenten en aangename verassingen. Het Danish National Chamber Orchestra speelt met veel gevoel voor de eigenheid van Mozarts muziek en zelfs gekende stukken als Mozarts negenentwintigste symfonie komen telkens weer fris en uniek over. Wie van Mozart houdt mag zich er op deze cd van vergewissen dat authentieke uitvoeringen niet het alleenrecht hebben op het smaakvol uitvoeren van oude muziek!
