Ludo Maas uit Breda is één van die ontelbare liefhebbers van fijngevoelige elektronica. Maar anders dan veel slaapkamergenieters, heeft Maas sedert zijn prille tienerjaren die liefde ook omgezet in het zelf creëren van digitale droommuziek. Als Multi-Panel is de Nederlander inmiddels aan zijn derde digitale release toe, handig inspelend op de moderne elektronica die toelaat om zowel huiskamerstudio’s op te waarderen tot digitale bastions als om eigen werk uit te brengen en wereldwijd aan gelijkgestemden te kunnen verdelen.
‘All it Takes’ kan beschouwd worden als een verzameling akoestisch-elektronische ideetjes en melodieën: een combinatie van geloopte elektronische muziek met flinterdunne details, intieme zang en akoestische gitaarsongs. Er is een categorie intieme gitaartracks die nogal dof en somber overkomen en er is een categorie IDM-tracks waarin de frutselelektronica en futuristische effecten de overhand nemen. Veelal worden beiden echter gecombineerd tot een organisch folktronica-geheel, een term die Maas zelf graag hanteert. Tenslotte is er ook een kleine categorie waarin de meer filmische, neoklassieke interesses van de klankbrouwer aan bod komen, zoals in de sfeerprent ‘Try Me’ waarbij elektronische strijkers, een Spaans gitaarmotiefje, een droog stappende beat en holle, mysterieuze klanken een intrigerend geheel vormen. Dat alles leidt tot zestien creaties waarvan er slechts drie de drie minutengrens overschrijden.
Vaak boort Ludo Maas ideeën of klankcombinaties aan die in hun onvolkomenheid de fantasie van de aanhoorder prikkelen. Een wereld vol vage geluiden, wazige zang en onafgewerkte liedjes dringt zich subtiel op en veroorzaakt een bevreemdend, desolaat gevoel. Donkerblauwe gitaarmotieven en dromerige melodieën worden gebonden met soms kordate, rechtlopende beats en een achtergrond van fonkelende effectjes of vibrerende sferen, ziedaar de veelgelaagde belevingswereld van Multi-Panel. Noodzakelijk zijn de bijdragen die dit album even een fonkelende, frisse injectie geven zoals ‘Grim’ met zijn warm basmotief als onderbouw en een thema van akoestisch snaarwerk waardoor druppels en holle klanken scheren. Deze vrij eenvoudige combinatie kent plots een tweede versnelling tot een ophelderend moment van tikkende beats, gemoedelijke toetsen en gelaagde sferen.
Spijtig genoeg wordt er echter wat veel gesuggereerd en wat weinig concreet vormgegeven. Bijna de helft van de tracks biedt een momentopname die een mooie emotionele lading bevat, maar laat die vroegtijdig los. Het feit dat de huiskamerkunstenaar aarzelt om zijn stem echt in te zetten op momenten dat daar ruimte voor voorzien is en tot onbeduidend gemompel vervalt, helpt al weinig verder. Momenten als ‘Hombres’ waar de compositie wel netjes wordt afgewerkt en … een stukje puur cyborgfuturisme vormt, zijn dan ook meer dan welkom.
Het is duidelijk dat Multi-Panel zijn weg nog wat aan het zoeken is op deze digitale release. De artiest heeft zich toegelegd in de zoektocht naar de juiste geluiden of melodielijnen, maar wat nagelaten die in een goede compositie te gieten. De soms wat ruwe miniatuurtjes die weliswaar bestaan uit verfijnde muziek vol gevoel, vragen om een meer geraffineerde afwerking. Wie dit album beschouwt als een museum met diverse, betoverende kunstwerken die evenveel vragen oproepen als antwoorden bieden en waarvan de samenhang niet altijd duidelijk is, heeft allicht de juiste benadering voor ‘All it Takes’.
