Het Nederlandse Nemesea heeft al een serieus parcours doorlopen: met het debuut 'Mana' bevonden ze zich in zwaar gothische sferen, compleet met operagetinte zang, een pak bombast en een neoklassieke aanpak. Daarna werd het even stil, tot ze via Sellaband 'In Control' uitbrachten. Dat was een erg frisse en aanstekelijke schijf, die bol stond met door dance beïnvloede popmetal. Weg was de zwaarte van het debuut, maar helaas kreeg de band nauwelijks promotie. Nu zijn ze weer present, dit keer onder de vleugels van een degelijk label en met een nieuwe plaat.
Nemesea maakt de overstap op muzikaal vlak deze keer niet zo groot als tussen hun eerste en tweede plaat. Nog steeds geen terugkeer naar het wat pathetische van het debuut (gelukkig maar), maar de dance-invloeden zijn ook flink afgezwakt. Nu neigt het geheel ontegensprekelijk meer naar pop. Het is waarschijnlijk niet de eerste keer, maar Nemesea heeft in sneltreinvaart de stijlwijziging van Within Temptation doorlopen, met als voornaamste verschil dat deze jongens en dame het er beduidend beter van af brengen. Het geheel klinkt helder, open en fris en vooral: nergens geforceerd.
De zang van Manda Ophuis is zelden erg klassiek aandoend, en dat is een goede evolutie. Haar erg hoge noten klonken al eens schril en waren niet steeds even aangenaam om te horen. Ze heeft die in het grootste deel laten vallen ten voordele van een zalvende toon, en die past ook netjes op de muziek. Het belangrijkste aspect is de ritmesectie geworden, en doordat de band meer focust op haast dansbare rocksongs, schuiven ze nu wat meer op richting huidige Lacuna Coil.
Dat gezegd zijnde, valt er toch een kanttekening te plaatsen. Hoewel het album als geheel zeker en vast mooi in elkaar zit en de songs het best goed kunnen doen in een hitparade, blijft het geheel wel erg braaf binnen de lijntjes kleuren. Vaak zijn de nummers voorspelbaar, en het is bijzonder jammer dat Nemesea niet iets vaker steviger uitpakt. Dat had de variatie ten goede kunnen komen en is een trucje dat Evanescence wél beheerst (en daardoor ook aanlokkelijk maakt). Over het wegdeemsteren van de dance-invloeden kan kort gezegd worden dat het jammer is, maar het bandgeluid heeft wel aan consistentie gewonnen.
'The Quiet Resistance' is een aangenaam plaatje geworden, dat iets te braaf is voor zijn eigen goed, maar dat wel bewijst dat Nemesea ondertussen zijn draai gevonden heeft. Maar mochten de heren en dame in de toekomst een tikkeltje harder van leer trekken, het zou de muziek nog beter maken.
