Multiculturaliteit moet niet altijd een zwaar statement zijn, toch niet voor het Nederlandse No Blues dat met 'Lumen' aan haar derde cd toe is. De kern van het ensemble bestaat uit gitarist Ad Van Meurs, bassist Anne-Maarten van Heuvelen en ud-speler Haytham Safia die op dit album het gezelschap krijgen van percussie en een extra vocaliste. Hun mix van roots en oosterse muziek (gemakshalve wel eens arabicana genoemd) is geen gearrangeerd huwelijk maar klinkt heel spontaan. 'Lumen' laat dan ook geen clash van culturen horen, maar een genremengeling die vooral mooi wil zijn en waarbij souplesse voorrang krijgt op virtuositeit.
De songs op 'Lumen' klinken stuk voor stuk vanzelfsprekend en natuurlijk, maar krijgen hier en daar een kleine ritmische twist mee die het kabbelende van het verloop even verstoort. Gecombineerd met het eerder zachte en rustige klankbeeld van de groep wordt 'Lumen' een charmante en bij momenten zelfs onschuldige cd: mooi en toegankelijk, wat meteen ook de zwakte van het album uitmaakt. De westerse muzikanten die (meestal risicoloos) oosterse elementen incorporeren zijn niet meer te tellen en No Blues drijft mee in deze continue stroom van multiculturele en cross-over projecten waarmee culturele centra platgewalst worden. Tot het ontwikkelen van een eigen gelaat en geluid komt de groep namelijk niet. Met de baspartij en de percussie (jawel, weer eens een djembé) wordt weinig gedaan, idem voor de gastbijdrages van accordeoniste Sophie Cavez (Urban Trad).
Bovendien is het oosterse element vaak niet meer dan een geur of een kleur die door de muziek zweeft: het geluid van de ud of Arabische vocalen die een tweede strofe voor hun rekening mogen nemen. De enige track waarbij het oosterse mysterie enigszins wordt aangeboord is de titeltrack waarvan de lang uitgesponnen melodie goed gedijt in de klank van de ud en de duduk van Raphaela Danksagmüller. Op de andere tracks domineren verschillende westerse rootsgeluiden, variërend van bluesy slide gitaren en dito harmonieën, over country tot folk (een aanstekelijke hoempa-ritmiek of een open liggende intro die een middeleeuwse ballade lijkt aan te aankondigen).
Hoe fraai, verzorgd en spontaan No Blues op 'Lumen' ook mag klinken, verder dan een oppervlakkige versmelting van oosterse en westerse elementen komt de band niet. Daarvoor overweegt het tweede iets te sterk op het eerste. Het gevolg is dan ook dat het album niet de hele tijd kan boeien. Eens voorbij de gaafheid heeft de muziek te weinig te bieden.
Meer over No Blues
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
