Ondertussen duurde het alweer even voor een grindcore-release de spreekwoordelijke sokken van het lijf blies, maar het ziet er naar uit dat met Noisear eindelijk nog eens een grindband is opgestaan die precies dat kan. Een dertig nummers door het zwerk jagen op een klein half uur laat meteen iedereen weten dat het gaspedaal fiks ingeduwd wordt.
Noisear is echter geen grindcoreband die doorsnee muziek maakt. Om te beginnen zijn de songs van deze heren net dat beetje technischer dan gemiddeld. Dat vertaalt zich vooral in afwijkende breaks en soms bevreemdende gitaarpartijen. De band raast dus niet recht vooruit doorheen het materiaal, maar neemt soms heel vreemde bokkensprongen. Dat geeft het geheel een extra dosis waanzin, maar dan wel eentje die werkt. Ondanks het chaotische karakter van de muziek, blijven er ook daadwerkelijk liedjes hangen, en dat is een heel sterke prestatie.
Niet alleen dat, maar Noisear neemt ook links en rechts even gas terug en laat dan een dodelijk vermorzelende groove overnemen. Puik gedaan, en daarmee komen ze in het vaarwater van de helaas ter ziele gegane grindgrootheid Nasum, nog zo'n band die wist dat afwisseling de sleutel is tot een geslaagde plaat. Dat maakt ook dat de dertig monstertjes van dit album nooit vervelen, aangezien een mens nooit weet wat het volgende gaat zijn. Het dient wel gezegd te worden dat op de afsluitende noisetrack na, het geheel knalt, springt en raast als een hyperagressieve Tasmaanse duivel op speed, maar dat deert niet.
Ook in het zangdepartement wordt flink afgewisseld tussen de traditionelere krijsen, laag gegrom en geknor. Misschien niets nieuws onder de zon, maar Noisear past die afwisseling zeer secuur toe en krijgt daardoor alweer een extra duwtje in de rug. Neem daarbij het geslaagde (zwart-wit) artwork en teksten die daadwerkelijk ergens over gaan, en 'Subvert the Dominant Paradigm' wordt een grindplaatje om vingers bij af te kluiven.
