Zet de kragen van de houthakkershemden maar omhoog en de baseballpet maar recht: de Canadese avant-gardepunkers Nomeansno hebben een nieuwe plaat uit. Reeds een dikke twintig jaar zorgen de gebroeders Wright voor een spervuur van hoekig, razendsnel gitaarwerk, dat zowel jazzy invloeden als de razernij van onstuimige punk bevat. Erg gedurfde baslijnen en haaks drumwerk maken Nomeansno vooral live tot een heuse sensatie. 'All Roads Lead to Ausfahrt' is hun tiende plaat (na een pauze van zes jaar) en bewijst dat het vuur van de groep nog niet gedoofd is. Het valt dan ook te hopen dat de titel niet aangeeft dat de band aan het uitbollen is.
Rob en John Wright laten er geen gras over groeien. Dit plaatje lijkt meteen komaf te maken met de lange stilte rond Nomeansno. Een stevig rammelend, tegendraads 'Wake Up' schudt de luisteraar door elkaar en toont meteen waar het allemaal begon: bij een drummer en een bassist die hun overtollige energie kwijt wilden en met slogans als "I want more money / I want more booze" uit waren op een partijtje uitbundig feesten. Dat feest is wederom heerlijk wild. 'All Roads Lead to Ausfahrt' raast voorbij en laat de luisteraar aanvankelijk nauwelijks enige adempauze. De grollende bas, de snerende gitaar en de opgefokte drums spelen een spelletje "om het snelst" en vallen regelmatig samen om de luidruchtige, op- en neerdeinende stem van Rob te versterken. Zo begint 'Mr. in Between' wel even met gezamenlijke punkrockakkoorden, maar neemt de dwarsliggende bas al snel het heft in eigen handen. Soms dreigt het allemaal zelfs even wat té rommelig te worden, zoals in 'I See a Mansion in the Sky' of 'Ashes', maar zoiets beklemtoont wel de eigenzinnige punkspirit van Nomeansno. Wanneer het niet meer duidelijk wordt of de heren nu funk, jazz of rammelrock spelen, is de band echt goed op dreef. Naar het einde van de cd neemt de energie wat af. Een mooie, instrumentale intro van 'Heaven is the Dust beneath My Shoes' stemt even tot bezinning. "Yesterday, all my friends decided to have a party but they said I couldn't come because I was too fat", luidt de openingszin. De band is zijn spottende uitspraken en lachwekkende karakter niet verleerd. 'So Low' grapt even met robotstemmetjes en 'Mondo Nihilissimo 2000' is pure rock'n'rollhumor waarbij de luisteraar aangespoord wordt om lekker naar huis te gaan en het gezin uit te moorden om de levensverzekering op te kunnen souperen. Zo wordt 'All Roads Lead to Ausfahrt' zeker naar het einde toe een stuk luchtiger en vrolijker. Dat mondt uit in de absolute topper 'Til I Die': een uit volle borst gezongen, dronken anti-establishment-anthem.
Het was misschien even onduidelijk, maar de heren van Nomeansno staan nog steeds op scherp. 'All Roads Lead to Ausfahrt' bevat naar aloude traditie een stevig stukje ruwe muziek, gecombineerd met een smakelijke glimlach. "I'm flipping in the wind like a flag on a pole". Wie kan daar nu iets op tegen hebben?
Meer over Nomeansno
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
