Een voorstelling, dat behoeft Norah Jones niet of toch nauwelijks. De dochter van de Indiase sitargrootheid Ravi Shankar (en een Amerikaanse moeder) doet de laatste jaren haar best om geen voorspelbaar en makkelijk parcours uit te tekenen. Muzikaal lijkt ze de opvatting ‘verandering van spijs doet eten’ de hare te hebben gemaakt. Waar ze aanvankelijk haar lijnen uitzette in een jazzpopdecor, verraste ze in 2003 met het oprichten van de countryband – een vriendengroepje – The Little Willies (albums kwamen uit in 2006 en zeer recent in 2012). In 2011 verscheen ze nadrukkelijk op het album ‘Rome’ van Danger Mouse en Daniele Luppi. Hierop was muziek te horen die gebaseerd was op spaghetti westerns, maar met een erg alternatieve inslag. Deze samenwerking bleek uiteindelijk zéér belangrijk voor de voortgang voor haar carrière. Voor haar nieuwe album ‘Little Broken Hearts’ nam ze Danger Mouse in de hand als knopjesdraaier. Deze zet zorgt nu voor de inbreng van wat rockklanken in haar universum.
Op haar nieuwe plaat zingt Norah Jones de teloorgang van een relatie van zich af. Meermaals is dit te horen doorheen het album en niet het minst in de titel ervan. Ook de openingstrack (‘Good Morning’) bevindt zich in een gelaten sfeer en heeft een gelijk te omschrijven tekst: “Good morning / my thoughts of leaving are back on the table / I thought you should know“. Jones zingt dit met haar kristalheldere stem die niettemin wat aarzelend en diepdroevig klinkt. Het nummer is bovendien welgemikt gedrenkt in strijkers die dit gevoel alleen maar versterken. Het melancholische ‘She’s 22’ brengt huilende gitaren, waardoor Norah Jones meer dan ooit in de put lijkt te zitten (“You’ll just throw away / every worth I say / you can throw away”). Zelfzekerder laat ze zichzelf weerklinken in het innemende ‘Take It Back’, wat van veel piano voorzien is en dat een zekere kracht uitstraalt. Bovendien beschikt het nummer over een mooi refrein en een psychedelische finale.
Een wandeling door een tranendal valt te bespeuren in ‘Traveling On’. Breekbare strijkers en eenvoudige gitaren ruggensteunen Norah Jones terwijl ze het diepste van zichzelf bloot geeft. Het klinkt sober, het lijkt oprecht en is daardoor één van de hoogtepunten van het album.
Toch is het – op het eerste zicht – niet allemaal kommer en kwel op ‘Little Broken Hearts’. Met ‘Happy Pills’ levert Jones een eerste single af die tot haar meest geslaagde popnummers hoort. Ondanks de grimmige ondertoon klinkt het lied verrassend vrolijk. Ook ‘Say Goodbye’ steekt in eenzelfde jasje: het is een mooi popnummer met een thema vol verdriet, maar in een goedgeluimde verpakking.
Met ‘Little Broken Hearts’ breit Norah Jones een lovenswaardig vervolg aan haar – reeds indrukwekkend – oeuvre. Het is een album dat een nieuwe stap betekent in haar carrière: minder jazz, meer pop, meer rock. In deze nieuwe gedaante corporeert ze bovendien nog een flinke portie verdriet, waardoor dit een érg persoonlijke werkstuk werd dat daarenboven zéér geloofwaardig klinkt.
