Achter O.Lamm (ook bekend onder de naam Odot.Lamm) gaat de Franse elektronica-artiest Olivier Lamm schuil, die met 'Monolith' aan zijn derde album toe is. O.Lamm zit bij het Parijse Active Suspension-label, dat vooral soortgelijke "post-tronica"-acts als Hypo en Domotic huisvest. De freaky, explorerende tracks op 'Monolith' zijn complexer dan op de voorganger 'Hello Spiral'; dit zelfs in zo'n mate dat vooral luisteraars met een concentratiegebrek grenzend aan ADHD ze ten volle zullen kunnen appreciëren.
De meeste tracks op 'Monolith' worden opgeluisterd door gastvocalisten als Yoshimi Tomida (van het electrokoppel Lullatone) of Zoé Wolf van het elektrofolktrio The Konki Duet, wiens eigen minimalistische prachtwerk dringend meer aandacht verdient. Hun respectievelijke bijdragen krijgen veelal dezelfde knutselbehandeling als de andere geluidselementen op de plaat: Lamm knipt, plakt en vervormt elke audiobyte tot het geheel van klanken een onherkenbare geluidspuzzel is geworden. Breakbeats volgen microbeats aan een krankzinnig tempo dat de luisteraar dwingt het verstand op nul te zetten en de muziek gewoon te ondergaan. O.Lamm wilde zich met dit derde album afkeren van het relatief poppy 'Hello Spiral', om naar eigen zeggen meer plezier te kunnen maken op de dansvloer. De hyperactieve geluidscollages zullen echter bitter weinig dj's van pas komen op feestjes, als die laatsten hun publiek geen collectieve whiplash willen bezorgen. Er zijn wel een paar dansbaar te noemen uitzonderingen, zoals 'Open Malice' (met Zoé Wolf) dat nogal ongeïnspireerd lijkt te putten uit Ken Ishii's avant-gardetechno. De Schotse muzikale duizendpoot Momus, die de raps op 'Syllabuy with Errors' verzorgt, doet vooral aan Robbie Williams denken en slaagt er niet in ook maar iets van zijn persoonlijkheid in de track te laten doorklinken. Doorheen 'Monolith' domineert een gevoel van berekenende sonische gekte, gebrouwen uit geëxperimenteer in de studio dat verwant lijkt aan de bizarre producties van Super Furry Animals. Zonder daarbij echter de popgevoeligheid van die Welsche freakpoppers aan de dag leggen, kan het geheel in eerste instantie wel degelijk verrassen en verwarren, maar na een tijdje wordt het proces gewoon vermoeiend.
O.Lamm mag er dan wel niets dan fijne, dansbare bedoelingen mee hebben gehad, deze derde plaat is uitgedraaid op een arty en soms behoorlijk irritante affaire. 'Monolith' doet soms meer denken aan laboratoriumonderzoek dan aan een muziekalbum, waarbij de onderzoeksmethode waardevoller werd geacht dan het resultaat. De schaarse momenten van schoonheid zijn vooral de verdienste van de hoger genoemde gastzangeressen: hun talenten worden eerder ondanks dan dankzij Lamms permutaties naar de luisteraar toe vertaald. Misschien is dit een ideaal tegengif voor zij die genoeg hebben van de golven poppy indierock die dit continent overspoelen, maar O.Lamm wilt schijnbaar liever interessant en vernieuwend klinken dan een degelijk album afleveren.
Meer over O.Lamm
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
