In Frankrijk hebben extreme bands er een handje van weg om gelijke delen aan black en death metal in de mix te gooien. Niet dat het altijd geweldige resultaten oplevert, maar meer dan eens is het geheel interessant genoeg om aan een luisterbeurt te onderwerpen. Ook Otargos houdt zich wat op in een schemerzone, al is de zelfgekozen omschrijving van dark metal niet echt volledig aan de orde. Het gebodene is immers relatief trage en melodieuze death metal, die nooit vlot uit de startblokken schiet.
Otargos heeft het graag lomp en beukend, en kiest daarvoor resoluut om een heftig setje gitaarriffs te laten primeren en het drumwerk vooral solide pompend te laten. An sich geen slecht idee, maar de uitwerking is nooit echt spetterend. Dat ligt niet aan de productie, want die laat het geheel lekker vet uit de speakers knallen, maar dat ligt vooral aan de middelmatigheid van het songmateriaal. Op de beste momenten doet Otargos denken aan Hypocrisy dankzij eenzelfde soort vermenging van melodie met extremiteit, maar op de meeste ogenblikken klinkt het geheel behoorlijk voorspelbaar en nauwelijks opwindend.
De riffs die gebruikt worden zijn snel inwisselbaar en dat is jammer. Er is geen enkel nummer dat er echt uitspringt en de sporadische versnellingen die de band gebruikt zijn bitter nodig, want anders zou het geheel wel erg saai geweest zijn. De brulzang is daarenboven enorm generisch en mist variatie, waardoor alles maar wat aanmoddert op eenzelfde lijn gedurende negen nummers. Alweer, met wat swingender songmateriaal en misschien iets meer schaafwerk had er meer in gezeten, maar nu is 'Apex Terror' nauwelijks bedreigend.
Het meest frappante aan de hele zaak is dat Otargos vol goede bedoelingen zit, maar die er nergens echt uitkomen. Het meest opwindende moment van het hele album zijn de eerste dertig seconden, waarna alles een beetje als een slechte soufflé in elkaar zakt.
