De Italiaanse trompetist Paulo Fresu laat op 'P.A.R.T.E.' een bijzonder kwintet horen dat een snedige groovy aanpak combineert met omfloerste lyriek. Fresu wordt op piano ondersteund door Roberto Cipelli, op drums door Ettore Fioravanti en op tenor- en sopraansax door Tino Tracanna. De composities op de plaat zijn van de hand van contrabassist van dienst Attilio Zanchi, die het podium al deelde met jazzgroten der aarde als Lee Konitz, Don Cherry en Gerry Mulligan. Het kwintet brengt een bijzonder gevoel voor poëzie op en zingt dertien detaillistich afgewerkte verhalen die nu eens krachtig swingen en dan weer beklijvend ontroeren. De solisten kiezen voor de composities en soleren steeds in functie van de nummers.
'O.F.T. 20th' is een erg complex nummer. Een meerstemmig, hoekig thema wordt afgewisseld met een passage waarin de twee blazers een warme contrapunt neerzetten met een weerspannig ritme. Cipelli en Fioravanti leggen geweldige dynamische accenten met een welgemikte cimbaalslag of enkele harde, stuiterende pianoakkoorden.
'Yara' begint als een soundtrack voor een misdaadserie uit de jaren '30. Piano en bas spelen een erg louche thema dat door een lijp borstelende drum wordt opgevuld. Dan komt Fresu binnenvallen met het thema. Fresu heeft een prikkelende, gebalde trompettoon die zo zuiver en intens is dat ze de luisteraar zullen intrigeren bij elke nieuwe aanzet. Hij laat zijn gevoelige trompetklanken optimaal renderen en heeft een zo distinctieve toon dat die, zoals die van Miles Davis of Chet Baker, meteen herkenbaar is.
'Free Dance' incorporeert de groove en de lyriek in 1 nummer. Een stevige rockdrum en een rollende, repetitieve baslijn houden het tempo hoog. Het thema is lichthoofdig en krachtig. Als de rockgroove wordt voortgezet, contrasteert pianist Cipelli dit met akelige, ijle arpeggio's die het nummer een bevreemdend kantje geven. Deze donkere kant wordt helemaal ontwikkeld als Tracanna een erg vrije solo geeft op sopraansax waarin hij zijn instrument van hoge piepende tonen naar lage scheurende klanken verkent. Na een laatste thema duikt de compositie de duisternis in. De piano ontwikkelt haar donkere arpeggio's en vingervlugge loopjes terwijl de heldere sopraan haast klassieke lijntjes toevoegt. Als Fresu zijn warme, gemute solo start, vliegt Zanchi er plots weer in met de basgroove. Het contrast tussen de opbouwende groove en de sfeerschepping van piano en trompet werkt weer perfect.
'P.A.R.T.E.' is een enorm gevarieerde plaat die enkele verbluffende momenten bevat. Elk nummer is tot in de puntjes verzorgd, er gebeurt altijd wat en de mastering is optimaal. Het kwintet is enorm op elkaar ingespeeld en barst van energie.
Meer over Paulo Fresu 5et
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
