In een rechtvaardige wereld zou singer-songwriter Pauwel De Meyer reeds enige tijd een plekje verzilverd hebben in de annalen van de Belgische popgeschiedenis. Totnogtoe bleef de 23-jarige Sint-Niklazenaar echter onder de radar van de doorsnee muziekliefhebber. Met zijn tweede langspeler 'Hideaway' mag daar stilaan wel verandering in komen.
Het kleinood werd integraal opgenomen op de slaapkamer met slechts één microfoon. Het resultaat is te kwantificeren als sobere maar bloedmooie (f)luistermuziek voor gevoelige zielen. Het is onmogelijk om emotioneel onbewogen te blijven bij de spaarzame, akoestische gitaartokkels en getormenteerde, breekbare vocalen van 'I Don't Think So'.
Hoewel het muzikale verwantschap met de introspectieve indiefolk van Bright Eyes en de lo-fi melancholie van Elliott Smith voor de hand ligt, kan men niets dan bewondering opbrengen voor de 25 minuten van verstilde schoonheid die volgen. De fingerpicking gitaarlijn van 'Two Feet On the Ground' wordt gedrapeerd met een behoedzaam arrangement van dreunende percussie en huppelende bas, terwijl De Meyer vocale ondersteuning krijgt van Eva Afschrift.
De smachtende meerstemmige zangharmonie in het refrein van 'Cheers, Darling' staat garant voor koude rillingen: “I hope we never / Ever ever / Meet again”. De galmende pianoaanslagen en doorwrochte lyriek van 'Do You Remember' herinneren aan de droefgeestige misantropie van Perfume Genius. Met zijn schuifelende ritme en zalvende strijkers zoekt de titeltrack troost en geborgenheid in een muzikale droomwereld.
Het moge overduidelijk zijn waar Pauwel De Meyer de mosterd gehaald heeft, maar 'Hideaway' bevat acht gekristalliseerde miniatuurtjes die zijn grote voorbeelden alle eer aan doen. 's Mans tweede plaat illustreert dat doorleefde singer-songwriter nog steeds diep in het vel van de luisteraar kan snijden. Het is dan ook een schijfje om te koesteren en vertroetelen.
