Het begin van de jaren zestig lijkt met de dag verder weg. De politiek is andere wegen ingeslagen, communisten werden ingeruild voor extremisten en kernenergie is aan haar afscheidstournee begonnen. Op een regenachtige dag, in een rustige omgeving en met de juiste sfeer, kan heimwee opnieuw de kop opsteken. Voor die juiste sfeer kan de weemoedige Pete Molinari zorgen. Deze Britse singer-songwriter, met Maltese, Italiaanse en Egyptische roots, is met ‘A Train Bound For Glory’, na twee eerdere albums en enkele EP’s, lang niet meer aan z’n proefstuk toe. De mosterd voor de muziek haalde hij bij z’n jeugdidolen. Wijl zijn leeftijdsgenoten headbangden op Nirvana of ander gitaargeweld, zocht de kleine Molinari vertier bij olijke pieten als John Coltrane, Bob Dylan, Leadbelly of Phil Ochs. Zo uit hij zich in ouderwetse country-blues, waarbij de composities konden rijpen in een uitgesponnen tocht langs eerder bescheiden, maar steevast duistere koffiehuizen in en om Kent, LA, Londen en Parijs. Voor deze derde langspeler zocht Pete Molinari de Nashville skyline op, zodat nog een extra component aan de muziek werd toegevoegd.
‘A Train Bound For Glory’ gaat vlammend van start, inclusief vrouwenkoortje, met ‘Streetcar Named Desire’. Na een dergelijke opening ligt de vetkuif beslist in de gewenste plooi. Slowend vliegt de tijd voorbij tijdens het sterke, door lapsteel gedomineerde, ‘A place I Know So Well’ en ‘To be Close To (Your Heart’s Desire)’. ‘Willow Weep For Me’ is waarschijnlijk één van de meest intrigerende nummers. Er is zit iets ‘Kinks’ in, maar is eveneens schatplichtig aan hetgeen tijdens het midden van de zestiger jaren vorm kreeg in Greenwich Village, NY. Vingerknippend gaat de plaat verder met ‘Little Less Loneliness’, een dermate swingend nummer, wat het moeilijk maakt de poep op de juiste plek te houden. Vanaf het aangenaam voortkabbelende ‘Minus Me’ is het tijd om het koppeltjesdansen te beginnen. Wanneer daarna ‘New York City’ en het titelnummer volgen, dreigt het echter wat eentonig te worden. Tijdens ‘Since You’ve Been Gone’ gaat de plaat even neigen richting Motown. Jammer genoeg is de poging niet volledig geslaagd te noemen. Een solostem die het gospelkoor even gaat voorzingen is niet meteen het meest baanbrekende idee uit de muziekgeschiedenis. Net dat ‘eerder gehoord-gevoel’ is iets wat een tikkeltje te vaak komt bovendrijven gedurende de tweede helft van het album.
Weinig artiesten durven het tegenwoordig aan om een plaat te maken waarvan het eerste tot het laatste nummer in de jaren zestig ingebed is. Voor de zeldzame dames en heren die dit toch proberen is het uitermate moeilijk om er een geslaagde tijdsreis van te maken. Op een vrij traditionele wijze weet Pete Molinari aanvankelijk glansrijk te slagen. Eens halverwege ‘A Train Bound For Glory’ gaat het evenwel allemaal wat slabakken. Vanaf dat punt wordt alles té herkenbaar. De nostalgie van Molinari heeft kennelijk grenzen. Toch is het niet de bedoeling afbreuk te doen aan de prestatie van deze nostalgische jongeling, hoewel een uitgebreide EP misschien een iets meer treffende ingeving was geweest.
Meer over Pete Molinari
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
