Pinkish Black is een bizar beestje, mocht de opvallende bandnaam dat nog niet aangeven. Dit is een duo dat niet direct metal maakt, maar gebruik maakt van enkel synths en drums (met wat spaarzame zang) om uitgebreide en uitwaaierende, trippy songs te doen ontstaan, die het aanschijn hebben van een fikse portie spatiale LSD. Niet direct een connectie met de albumtitel dan, want aards of gegrond is dit allesbehalve. Het levert een opvallend en vreemd schijfje op, dat alvast intrigeert.
Het lijkt vaak alsof er effectief ook een bsgitaar aan het werk is, maar dat zijn eerder de lage tonen die een keyboard kan produceren. De drive zit hem dan ook vooral in het drumwerk, dat echt wel afwisselend is en soms flink doormept. Het zijn echter de bijzonder zweverige en erg kosmisch aanvoelende hogere melodieën die het geheel een ontegensprekelijk zweverig karakter geven. Die vergelijking met dat kosmische is niet naast de kwestie, want meer dan eens gebruiken deze heren geluidjes en golfjes die zo zouden passen in een science fictionfilm van vroeger. Vooral het werk van 'Forbidden Planet' of de strips van Möbius lijken op het eerste gehoor dit duo inspiratie te hebben gegeven.
Hoewel er links en rechts wat gezongen wordt, blijft dat allemaal behoorlijk beperkt. Om te beginnen, zitten de vocalen heel vaak verstopt achter een dikke laag vervorming, galm of bibber en zijn ze meer bedoeld als extra instrument en minder als voordrager van uitgebreide teksten. Daardoor krijgt het geheel nog meer de allure van filmmuziek, al is dat in ieder geval eerder filmmuziek van een speciale soort, vooral de soort die bijna trip-inducerend kan werken.
'Razed to the Ground' is een intrigerend en vreemd plaatje, eentje dat normaal gesproken een snaar zal beroeren bij liefhebbers van klassieke sci-fi, vooral omwille van de algemene toon en klank van het album. Daarnaast is het allicht een leuke suggestie voor wie eens minder alledaagse muziek wil ontdekken.
