Wie hem kent van zijn verzengende live optredens mag bij voorbaat gewaarschuwd zijn: Pitcho schakelt hier een versnelling lager. De producties zijn zeker niet virtuoos, met relatief weinig samples en met slechts kleine veranderingen binnen een track. Dit betekent niet dat ze kurkdroog worden, maar het is wel duidelijk: het woord regeert! De soms lekker relaxt gerapte Franse teksten krijgen alle ruimte en worden zo gemakkelijker verstaanbaar. En dat is zeker een pluspunt, want in tegenstelling tot sommige andere hiphopproducties is de luisteraar hier welkom: geen machogedoe, geen hermetisch gesloten gettocultuur, geen megalomane boodschappen, maar menselijk des te herkenbaarder. Of het nu gaat om zijn persoonlijk leven, het bestaan in Schaarbeek of een manifest dat hiphop geen modegril is: Pitcho vertelt een verhaal dat herkenbaar is en zo velen kan aanspreken.
De muzikale soberheid vertaalt zich echter niet in eenvormigheid. Electrogeplopper, rinkelende en klaterende samples, tapijtjes van kleine geluidjes die de muziek doen verder tikken, zuiderse gitaren, snuifjes jazz of jaren '70 kitsch, het passeert allemaal de revue. Maar wat als een rode draad door de cd loopt is het zachte, funky geluid dat met de gezongen refreintjes meer dan eens richting sexy R&B opschuift. Of nog verder, zoals in 'Le Bras en l'Air, Le Poing Serré', een terugblik op wat het zwarte ras door de eeuwen heen heeft moeten doorstaan. De zoete akkoorden van de nostalgisch romantische poppy synthesizer doen bij momenten aan het soulvolste van de Michael Jackson ballads denken: bloedmooi en bloedstollend. Enkele tracks klinken beduidend grimmiger en laten de 'in your face' kant van Pitcho horen: dreigende gitaarrock in het ritmisch gescandeerde 'Plus Moyen' of de agressief laag reutelende stem van gastmc Defi-J in 'Sang d'Encre'. Het eerste slaat in als een bom, het tweede is er net over en mist effect door de nog iets te vriendelijke productie. Niets productie in het a cappella gerapte 'Pas Besoin d'Eux'. De moedige eenzaamheid die duidelijk doet denken aan Soul Williams' manifest 'Not In Our Name' maakt een link met de imperialistische Amerikaanse Irakpolitiek voor de hand liggend, hoewel niet expliciet uitgesproken. Niet erg, dan zijn ineens alle nieuwe kolonisators gewaarschuwd dat ze hoe dan ook Pitcho op hun weg gaan treffen.
Deze cd die meer dan ok is en Pitcho's verschroeiende live-act stralen een potentieel uit waarvan het eindstation nog niet in zicht is. Starflam en De Puta Madre mogen bij deze dus ook serieus op hun tellen gaan passen.
Meer over Pitcho
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
