Met de geïrriteerde woorden “I hear you coming with your Lightning Bolt and Hella…” maakt Pneu duidelijk dat ze de vergelijking met twee specifieke Amerikaanse bands meer dan beu zijn. Het Franse duo kan echter niet ontkennen dat zijn muziek schatplichtig is aan het werk van zowel Lightning Bolt als Hella. In een identieke bezetting specialiseert Pneu zich namelijk eveneens in snoeiharde gitaarriffs en afgemeten drumsalvo’s binnen een speelterrein van noise- en mathrock.
Na een eerste album in 2008 (‘Pince Monseigneur’) en enkele splits, is ‘Highway to Health’ de tweede langspeler voor Pneu. Het duo trok voor de opnames van deze plaat naar de Verenigde Staten, waar ze in de studio van Converge-gitarist Kurt Ballou negen tracks inblikten. In vergelijking met voorgaand werk op plaat en/of cd (overigens allemaal te beluisteren op Bandcamp) kent dit album duidelijk een “vettere” productie. De in het indiewereldje zo vaak geprefereerde low-fi-sound moet het hier ontgelden voor een mooi rond gitaar- en drumgeluid, en op sommige tracks is er zelfs sprake van overdubs. Ja, Pneu heeft zich in de studio duidelijk geamuseerd. Het is dan ook niet vreemd dat de nummers op ‘Highway to Health’ allen in een euforisch sfeertje baden en dat ze tevens barsten van de energie. ‘Wagy’s Cup’, ‘Autosafe Unicorn’ en ‘Grill Your Eyes’ zijn opstoten van pure adrenaline en zorgen voor de nodige hoogtepunten, maar het duo kan de verwachtingen jammer genoeg niet overal inlossen. Pneu is weliswaar erg sterk in het opbouwen van zijn songs, zoals in de titeltrack, maar wanneer de bom uiteindelijk tot ontploffing wordt gebracht blijft de verhoopte mokerslag regelmatig uit. Geen dodelijke riffs of totale ontlading op zulke momenten, waardoor de luisteraar steevast een kleine ontgoocheling ervaart.
‘Highway to Health’ is eigenlijk veel meer een pleziertrip dan een hoogstaande (math)rockplaat. De “math” moet het hier overigens opvallend afleggen tegenover de “rock” want de vergezochte gitaar- en drumpartijen spelen hier duidelijk een minder belangrijke rol, ondanks het ruige ‘Knife Fight’ dat op het einde van de plaat nog enkele minuten keet mag schoppen. Pneu stormt in de meeste gevallen knal rechtdoor, met de blik op oneindig en het gaspedaal tot op de bodem ingedrukt. Een ideale plaat dus voor wie nood heeft aan een muzikaal energie-shot.
