Psy’Aviah is een doordachte projectnaam. Het eerste gedeelte verraadt een voorliefde voor psi-trance en geavanceerde, diep psychedelische elektronica, terwijl ‘Aviah’ associaties oproept met luchtvaart en meer verheven gevoelens. Het Antwerpse project onder leiding van cyberpunker Yves Schelpe vertoeft al een kleine tien jaar in een eigen elektronische, muzikale fantasiewereld. Zoals vele mede EBM- en industrialproducenten is de man boos en hij tracht dat te verwoorden in veertien tekstueel grimmige, wervelende beattracks. Als bonus is een tweede schijf ‘Extrospection’ toegevoegd waarbij de man zijn innerlijke gevoelens muzikaal laat herwerken door bevriende artiesten als M.I.K.E. of Laether Strip.
De formule is gekend: stampende beats, borrelende elektronica en verheven zweefpartijen zorgen voor een complex, psychedelische en futuristisch schouwspel. Opener ‘SOS Overdrive’ knalt met slechts drie frasen door de luidsprekers: “Crash, crash, overdrive. S(ick) O(f) S(ociety). System overdose.” Met gebalde energie en vervormde stem mokert deze industrialtrack er op los. En deze onrust manifesteert zich doorheen heel dit album, dat titels draagt als ‘Procedure of Mistrust’, ‘The Worst in Me’ of ‘Wired Life’.
Toch onderscheidt Psy’Aviah zich van talrijke andere releases binnen dit genre, die door steeds meer geavanceerde huiskamerelektronica gevoed worden. Daarvoor heeft hij al jaar en dag assistentie van rechterhand Emélie Nicolaí, die vocaal vaak het voortouw neemt en zowel duistere beatpoëet (Anne Clark-alike) speelt in een fel ‘Human Garbage’ als zalvende fee in een zwevend, hemels ‘Ok’. Dat blijkt te helpen om de woede van Schelpe wat in te tomen. Want in tracks als deze laatste – één van de hoogtepunten van deze plaat – gaat het aantal BPM naar beneden en verdwijnt de demonische achtergrond om plaats te maken voor ijle, sierlijk hoge ambientpartijen.
Regelmatig laat Psy’Aviah dan ook duidelijke popinvloeden toe. ‘Deep Dark Desire’ zou zonder zijn mantel van wervelende, veelgelaagde digitale effecten een doorsnee 80’s song zijn en daar verandert gastzangeres en gothic icoon Kari Berg weinig aan. ‘Timor’ blijkt een cover van Shakira die het origineel naar de kroon steekt dankzij een diep zinderende breakbeat en opwellende trancelagen. ‘Nouveau Quiche’ klaagt een plastieken milieu van geforceerde jetsetfeestjes aan en schakelt daarvoor heuse hiphopritmes en de woordenstroom van MC Dééjoohcéé & Thomas C Beerten in. Dit soort bijdragen doen de wenkbrauwen wel even fronsen, want ze komen wat geforceerd over.
Daarmee is een algemener mankement van deze plaat aangeraakt. Psy’Aviah tracht iets te opvallend diversificatie te zoeken en slaagt daar slechts ten dele in. Want vaak gaat het toch om rechtdoor mokerende, veelgelaagde industrialmuziek van twaalf in een dozijn. De momenten dat andere muzikale wegen worden ingeslagen zijn op zich wel aangenaam, maar maken het totale verhaal wat rommelig.
Verder vraagt deze muziek om bijna microscopisch fijne elektronica, de vakkundige hand van een hoogopgeleide producer en een grondige studie van elk geluid en elke van de vele aanwezige lagen, terwijl ‘Introspection / Extrospection’ eerder twee- in plaats van driedimensionaal overkomt.
Deze plaat klinkt behoorlijk vlot en doordacht. Maar ze komt bij momenten ook wat immatuur over. Het schrappen van een kleine hand vol tracks en een andere volgorde hadden voor een meer consistent, sterker verhaal kunnen zorgen. Dat neemt niet weg dat Psy’Aviah duidelijk zijn plaats heeft ingenomen in het EBM-wereldje en duidelijk weet hoe een sterk nummer in elkaar zit.
