Voor zijn allereerste cd-opname maakte de uit Servië afkomstige pianist Milos Popovic een keuze uit het vroege pianowerk van Schumann, met bekende en minder bekende werken. De 'Drei Romanzen' op. 28 zijn zulke minder vaak gespeelde composities, en onterecht want deze cyclus klinkt niet alleen door en door Schumann maar vormt ook een erg coherent geheel met symfonische allures. De 'Kinderszenen', een verzameling van dertien korte beschrijvende werkjes, zijn sinds hun publicatie populair gebleven. Hun speelbaarheid, onschuldige charme en zin voor melodie zijn daar zeker niet vreemd aan. De sonate op. 11 is even berucht als die van Franz Liszt, niet alleen omwille van haar modernisme maar vooral omwille van de moeilijkheden waarvoor de uitvoerder gesteld word en waarvoor menig pianist zich heeft laten afschrikken. Schumann schreef zijn opus 11 als gevolg van zijn ontmoeting met Clara Wieck, met wie hij jaren later zou trouwen. Het turbulente werk beschrijft alle twijfel, euforie en opwinding bij Schumanns verliefdheid.
Popovic laat de sonate in al haar modernisme horen; Schumann begon met de compositie van dit werk ten slotte slechts vijf jaar na Beethovens dood maar de bruuske karakterwisselingen, de verregaande modulaties en de op het eerste gezicht ruwweg bij elkaar gepaste melodiefragmenten (kan men van een hoofdmelodie in de klassieke zin spreken in het openingsdeel?) zijn kenmerken die Beethoven zelfs in zijn late sonates niet (in die mate) toepaste. De enigszins droge opnameomstandigheden dragen er verder toe bij dat dit opname is geworden waarbij Schumanns sonate erg verbeten gaat klinken. Momenten van vreugde en overwinning komen zo nog steeds wat hard en weinig glansrijk over.
Bovendien houdt Popovic op bepaalde momenten nogal sterk aan een schoolse uitvoering vast terwijl bepaalde delen, vooral in de 'Kinderszenen' om een vrijere, meer persoonlijke interpretatie vragen. Het galopperende 'Ritter von Steckenpferd' klinkt virtuoos en indrukwekkend maar niet erg opzwepend. En waar blijft bijvoorbeeld de eenvoudige, onschuldige poëzie van 'Von fremden Ländern und Menschen' of de dromerige lyriek van 'Träumerei'?
Popovic speelt zijn Schumann plaat erg virtuoos en capabel in maar toch krijgt men niet altijd de indruk dat hij met deze interpretatie de ziel in Schumanns muziek vindt. Het is hopelijk aan een volgende plaat, misschien met ander repertoire om een meer genuanceerd beeld van deze jonge pianist te krijgen.
Meer over Robert Schumann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
