1842 was het jaar van de kamermuziek voor Schumann. Geïnspireerd door zijn vrouw, de pianiste Clara Wieck, met wie hij net getrouwd was, schreef hij maar liefst zes grootse kamermuziekwerken. Terwijl hij zich de vorige twee jaren had toegelegd op respectievelijk lied en symfonische muziek, componeerde hij dat jaar niet minder dan drie strijkkwartetten, een (geschetst) pianotrio, een kwintet voor piano en strijkkwartet en een kwartet voor piano en strijktrio. En het zijn deze twee laatste werken die op deze cd gepresenteerd worden. De uitvoerders zijn leden van het Engelse Schubert Ensemble, een van de beste kamermuziekensembles van deze tijd en stellen hier niet teleur. Het is een meeslepende cd geworden, romantisch en heel muzikaal uitgevoerd.
Beide werken delen dezelfde toonaard, het heroïsche Es groot en dat vertaalt zich in de exuberante openingsdelen en finales van beide werken. De scherzi zijn vinnige, energetische deeltjes, terwijl de trage delen van deze twee stukken lieflijk en persoonlijk zijn, als een liefdesverklaring van Schumann aan zijn vrouw.
Het Schubert Ensemble bevat goede muzikanten en dat is te horen in de mooie fraseringen, de kleine persoonlijke touches (een mooie gekozen rubato passage, net dat beetje extra vibrato om een noot in de verf te zetten) die een stevig muzikaal gevoel verraden. Zo klinkt het trage deel uit het kwartet als een soort van gebed, heel persoonlijk en zo zacht dat het bijna twijfelend gaat klinken. Hoe goed de strijkers elkaar aanvoelen, blijkt bijvoorbeeld in het eerste deel van het kwintet, waar een melodische lijn bijna onmerkbaar gedeeld wordt tussen altviool en cello. En de overgang tussen Schumanns uitzinnige pathos en zijn tedere intimiteit wordt heel logisch en vlot gemaakt. Het contrast tussen het uiterst zachte tweede deel van het kwintet en de zelfzekere toon van het laatste kon niet groter zijn maar toch voelen beide delen heel natuurlijk aan.
Deze cd doet Schumanns muziek alle eer aan. De uitvoering belicht met verve de dualiteit van Schumanns muziek: lieflijkheid en drama, klassieke vormen en romantische uitbarstingen, speelsheid en lyriek. Bovendien wordt het blijvend interessant gehouden door het erg mooie en muzikale spel van de vijf muzikanten.
Meer over Robert Schumann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
