Schumann schreef niet bijzonder veel muziek voor cello en piano maar de jonge Duitse cellist Daniel Müller-Schott paste daar wel een mouw aan: hij bewerkte enkele van Schumanns bekendste kamermuziekwerken voor zijn eigen instrument. Zo staan op deze cd onder andere de sonate opus 105 (eigenlijk voor viool), een 'Adagio en Allegro' (hoorn), drie Romanzen opus 94 (hobo) en drie Fantasiestücke die eigenlijk voor klarinet bedoeld waren.
Aan het talent van deze Duitser valt niet te tornen. Doorheen de verschillende werken brengt hij een enthousiaste en doorleefde vertolking, warm gespeeld en door en door romantisch. Müller-Schott volgt Schumann getrouw in alle plotse gemoedswisselingen en die typische dualiteit tussen euforie en melancholische droevigheid. Vooral dit laatste wordt erg overtuigend gebracht. 'Mondnacht', bijvoorbeeld, uit 'Liederkreis' is een van de tederste en intiemste werken op deze cd en het timbre van de melodie, mooi in zijn eenvoud, past de cello als gegoten. Bovendien is dit muziek die ook gespeeld wordt alsof de solist de woorden van de zanger inwendig meezingt. Zo krijgt men een vlotte en verstaanbare interpretatie die het origineel weinig tekort doet.
Deze cd heeft echter wel een inherent minpunt, en dat is namelijk dat vele stukken niet voor cello gedacht zijn. Het origineel klinkt dan ook soms beter. Het tweede deel uit 'Adagio und Allegro', bijvoorbeeld, is een typisch voorbeeld van Schumanns euforie die zwalpt tussen hoop en wanhoop. Müller-Schott speelt gedreven, met vuur, en levert aardig werk, maar echt 'rasch und feurig' klinken doet het pas echt op een blaasinstrument. Ook de Romanzen voor hobo stellen wat teleur maar de Fantasiestücke, die geschreven waren voor klarinet, dan weer niet: de zachte, afgeronde klank van dit instrument laat zich gemakkelijker overzetten naar cello dan het nasale van een hobo. Wat weer wel echt geslaagd is, is de sonate op.105. Die werd oorspronkelijk voor viool geschreven maar het lyrische, donkere karakter van de cello past perfect in dit werk. Zo krijgt het bekende eerste deel nu een bedreigende, broedende klank en het derde deel komt, met de zwaardere toon van de cello, nu echt tot zijn recht.
Deze cd mag wel een knappe prestatie genoemd worden, en niet alleen puur muzikaal. Het bewijst dat jonge muzikanten actief op zoek zijn naar manieren om het repertoire van hun instrument uit te breiden en hier een, over het algemeen, geslaagde cd mee kunnen op nemen. En dan is er Schumanns muziek natuurlijk, die mooi is, ongeacht de keuze van het instrument.
Meer over Robert Schumann
Verder bij Kwadratuur
