De Kroatische pianist Dejan Lazic volgt een vorige 'liaisons'-uitgave waarin muziek van Scarlatti met die van Bartok geconfronteerd wordt op met deze nieuwe cd waarin hij twee romantische tijdgenoten onder de loep neemt. Hij bindt Schumanns pianomuziek aan enkele werken van Schumanns jongere collega en protégee Johannes Brahms. Toch omspannen de werken die hij speelt bijna vijftig jaar, van Schumanns vroege 'Papillons' opus 2, over de in de negentiende eeuw (en nu nog steeds) immens populaire 'Waldszenen' tot Brahms' acht 'Klavuerstücke' opus 118, een van diens laatste composities.
Men hoort niet meteen een romantische, Duitse Schumann, die diepzinnig of impulsief klinkt aan het woord bij Dejan Lazic maar eentje die de lichtheid en elegantie van Chopins pianowerken bezit. Dat is nog het allerbeste hoorbaar in 'Papillons', een werk geïnspireerd door de roman 'Flegeljahre' van Jean Paul, waar de trage walsbewegingen charmant en lichtjes droevig overkomen en de snelle zeemzoet en klaar om de luisteraar met tientallen kleine tempowijzigingen, vertragingen en terughoudendheid aan het lijntje te houden. Nummer twaalf uit de reeks is een polonaise (moeilijk om een duidelijker verwijzing naar Chopin te vinden) maar bij Ladic niet eentje die de ritmische kracht van deze Poolse boerendans in de verf zet maar hem niet zo glad mogelijk strijkt. De finale is ook niet het dappere jachttafereel dat het bij andere pianisten wordt maar wordt grilliger gebracht wat tempo en plaatsing van noten betreft.
Dat ritmiek niet echt een prominente plaats inneemt bij deze pianist, valt ook op in het volgende werk, het evocatieve 'Waldszenen'. Dat doet deze muziek niet echt gehaast klinken maar men krijgt toch wat het gevoel dat Ladic wat al te vlotjes over zijn noten heen speelt. Bovendien zorgt Ladic' nadruk op het improvisatorische aspect van deze muziek er soms voor dat melodische lijnen verknipt raken, zoals in het toch bewonderenswaardig intiem uitgevoerde 'Einsame Blumen'. 'Verrufene Stelle', in sommige uitvoeringen een behoorlijk spookachtig tafereel heeft hier dan weer niet majestueus of beangstigends. Het jagerslied, het voorlaatste deeltje laar hij echter mooi en langzaam wegsterven.
Ook bij Brahms is Ladic' sterkste punt de intieme toon die hij kan aanslaan, zoals in het tweede 'Intermezzo'. Klassieke vormen en aandacht voor evenwicht en structuur worden ondergeschikt gemaakt aan een uitvoering die zo vrij en gevoelig mogelijk moet klinken, een keuze die Brahms van zijn meest romantische kan toont maar daarom niet minder aantrekkelijk hoeft te zijn als een andere aanpak.
Ondanks Dejan Ladic' grote kwaliteiten als pianist en uitvoerder voelt deze cd minder vaak aan als authentieke Schumann dan men zou willen. Vuur of karaktersterkte, twee eigenschappen die snel met Schumanns muziek geassocieerd worden, ontbreken veelal maat Ladic' compenseert dat met een intimistische, weifelende interpretatie à la Chopin. Brahms' muziek is vaak dubbelzinniger dan die van Schumann, zeker in de acht late 'Klavierstücke' en komt dus ook wat beter over.
Meer over Robert Schumann, Johannes Brahms
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
