Dat de Vlaamse muziekscene in Nederland een mooie status geniet, is al langer een publiek geheim. Toch was het tot dit eigenste moment wachten vooraleer bij de Noorderburen een ware discipel opstond. Deze hanteerde het Vlaamse werk bovendien niet enkel als leidraad, hij liet zich ook begeleiden door sleutelfiguren van de hier gesettelde alternatieve ondergrond. De naam van deze in Breda geboren en getogen Hollander is – niet voor de hand liggend – Roy Santiago (ook al omdat Roy schoonman onvoldoende bekt), wiens eerste wapenfeit het uiterst intieme en in een tranendal tot stand gekomen ‘Mt. Ventoux’ (2008) was, over het overlijden van ’s mans vader. Anno 2011 staat hij er evenwel opnieuw, dit keer goedgeluimd en een pak krachtiger. Zo ruilde hij de verstilde zanger-liedjessmidgilde in voor de indierockende tegenhanger.
In België wist hij Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove, Broken Glass Heroes) op te scharellen. Deze sprak hij niet enkel aan voor het gebruik van diens Jezusstudio en een deel van de productie. Hij kreeg hem ook zo ver om wat bassen en drums in te spelen. Na een afgesprongen bijdrage van Tim Vanhamel wist Santiago verder drummer Dave Schroyen (o.a. Millionaire, Creature With The Atom Brain) te klissen, net als de door België geadopteerde Nederlandse chanteuse Chantal Acda (Sleepingdog, True Bypass). Daarnaast kon hij nog verscheidene Nederlandse muzikanten van evenveel verschillende bands (o.a. The Kevin Costners, De Staat) aan boord hijsen, zodat hij uiteindelijk kon rekenen op een schone begeleidingsband.
‘The Great Pretender opent met ‘Stella’, de eerste single en tevens één van de meest commerciële nummer die op het album te vinden is. Net omwille van het gladde radiopopkarakter blijkt dit een misleidend uittreksel van een verder vrij alternatief album. Zo sluiten nummers als ‘King Of Hearts’ (mét een vleugje Pixies), het catchy ‘The Zoltar Machine’, het ongrijpbare ‘Memory Band’ en het ijzersterke ‘Start Including Me’ veeleer aan bij de Vlaamse alternatieve traditie. Daarnaast valt op dat het retropoppende ‘The Sun Is In Your Eyes’ sterk neigt naar de muziek van Pascal Deweze’s project Broken Glass Heroes. Zijn eigen inbreng zal daar waarschijnlijk niet vreemd aan zijn.
‘The Lady Wears A Suit’ brengt een klassedame (Lea Kliphuis) op de voorgrond die met haar licht hese stem gekoppeld aan die van Santiago – voor de gelegenheid als bariton – over het ganse lijf én tot in de diepste menselijke holtes kippenvel weet te creëren. Bovendien toont Roy Santiago zich hier tekstueel van zijn meest capabele kant, of hoe zinsneden als “I’ve been out to the bar again / Trying to find the boys / Trying to find some kind of plan to help me true the night / I’ve been out on the streets again / But the streets were all empty all the boys were gone / So I was back alone again / With all the chances that you get / Be an asshole but be the best / Just don’t let the sun catch you crying, no” aangenaam pijnlijk kunnen klinken. Mocht er een plaats vacant zijn in de lijst van muzikale koppels (Mark Lanegan/Isobel Campbell, Nick Cave/Kylie Minogue en Shane MacGowan/Kirsty MacColl) dan kan dit een kandidaat zijn.
Met een uitgesproken Vlaamse connectie slaagt Roy Santiago er in om zijn intrieste debuutalbum van zich af te rocken met gevoelige en van speellust gevulde nummers. Zo is ‘The Great Pretender’ een aardig album geworden: meer niet, maar zéker ook niet minder.
