In den beginne was er het avant-garde trashcombo Pussy Galore, aangevoerd door Jon Spencer en Neil Hagerty. Die eerste zou na de split in 1990 het iets toegankelijkere Blues Explosion oprichten, terwijl Hagerty van zijn kant het compleet geschifte junkie-duo Royal Trux vormde met zijn echtgenote Jennifer Herrema. Ook al waren de eerste platen van dit tweetal al even moeilijk te verteren als de trash van Pussy Galore, langzaamaan kregen ze hun instrumenten onder de knie, wat resulteerde in fijn werk zoals 'Accelerator' en 'Veterans of Disorder'. Na een ingewikkelde crisis beëindigden Herrema en Hagerty in 2002 niet alleen hun relatie, maar ook de groep. Herrema is sinds kort echter helemaal terug met een nieuwe band: RTX (eigenlijk een afkorting van Royal Trux) debuteerde in 2004 met 'The Transmaniacon', waarschijnlijk het meest heavy album dat Drag City ooit had uitgebracht. Tot nu toe alleszins, want de uitstekende opvolger 'Western Xterminator' rockt er bepaald niet naast.
De spits wordt afgebeten met het akoestische titelnummer, dat met zijn dwalende dwarsfluit en psych folk-arrangement een wat bizarre eerste indruk geeft. Pas wanneer de band met een AC/DC-esque überriff 'Balls to Pass' aftrapt, wordt het duidelijk dat Herrema haar wilde haren nog lang niet kwijt is. Dit is vuile tienerrock die zich spiegelt aan de hair metal van 70's-80's gitaarbands als Blue Öyster Cult en Van Halen. Zo levert gitarist Brian McKinley halsbrekende solo's die evenveel aan Eddie Van Halen verschuldigd zijn als aan de Japanse gitaarheld Michio Kurihara. Inhoudelijk heeft RTX' esthetiek echter duidelijk vorm gekregen tijdens de naweeën van de Sonic Youth-revolutie in de jaren '80 en die experimentele ideeën combineert Herrema met stoere "riot-grrrl" attitude à la Babes in Toyland. De meeste tracks op 'Western Xterminator' vallen nog het best te omschrijven als een psychedelische kruising tussen Black Sabbath ('Dude Love'), Joan Jett ('Restoration Sleep') en Sonic Youth (de fenomenale afsluiter 'Rat Will Kill'). Herrema's rauwe stem klinkt constant vervormd doordat ze bij de opnames elke zanglijn minstens drie keer inzong, wat voor een bevreemdend chorus-effect zorgt. Haar verbeten, geforceerde zangstijl heeft iets weg van de jonge Kim Gordon van Sonic Youth of het halfgekke no wave-icoon Lydia Lunch. Herrema zelf is echter ook al een halve legende in de Amerikaanse alternatieve rockscene: zonder haar werk met Royal Trux zou een band als Yeah Yeah Yeahs wellicht heel anders hebben geklonken. Het meest overtuigende verkoopsargument van 'Western Xterminator' is echter de kwaliteit van de songs. De zangeres durfde ten tijde van Royal Trux letterlijk eenderwat op plaat te gooien, gewoon om wat geld voor heroïne los te peuteren van de platenfirma. Nu ontpopt ze zich als een indrukwekkende songschrijfster die perfect weet in te spelen op haar uitstekende band. De heerlijke rocksongs stapelen zich op, met als absolute hoogtepunten 'Black Bananas' en de fantastische power ballad 'Knightmare & Mane'. Het geheim van RTX bestaat minstens voor een even groot deel uit pose als uit inspiratie – naast haar werk met RTX klust de niet misse Herrema trouwens bij als fotomodel (een naar het schijnt veel lucratievere carrière). Bandana's, hooggeheven vuisten en wijdbeens headbangen zonder een zweem van ironie: in RTX werkt het allemaal.
Herrema is de perfecte frontvrouw, haar band blaast de concurrentie moeiteloos van zijn sokken en RTX' songs zijn even puberaal als geniaal. 'Western Xterminator' geeft aan dat de tijd rijp is om die gescheurde jeans en dat lelijke hardrock-shirt uit de kast te halen: deze plaat ademt een besmettelijke lust for life uit die mag ontaarden in een globale epidemie.
Meer over RTX
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
