Het Zweedse zwartgeblakerde doodseskader Sacramentum liet in de jaren negentig drie sterke schijven op de mensheid los om vervolgens te verdwijnen in de plooien van de geschiedenis. Hun debuut 'Far Away from the Sun' was al geruime tijd bijzonder moeilijk verkrijgbaar, dus dan is het een mooi gebaar van Century Media dat dit sterke staaltje blackened death metal nogmaals het daglicht ziet, met een nieuwe mastering door Dan Swanö als toetje. Geen bonustracks, maar wel een herwaardering van een beestige schijf.
Sacramentum is meer dan ooit een archetype van de Zweedse blackened death metal: de gitaarklank is snijdend, maar doorheen de snelle riffpartijen zweven constant pakkende melodieën die alles toch een beetje verlichten; de drums geven veelal flink van jetje en de zang is gedrenkt in een bad van echo en reverb, wat een flinke portie galm geeft die echter past bij dit soort muziek als slagroom bij een coupe Dame Blanche. Al die eigenschappen geven aanleiding tot een vergelijking met Dissection, maar dat is eigenlijk oneerlijk. Sacramentum heeft wel degelijk een eigen gezicht, al is dat maar hun hang naar snijdende en ijselijke gitaarmelodieën, een kunst die naast deze act vooral Immortal geweldig goed beheerst.
Afwisseling is trouwens troef op dit album, ook al liggen de negen songs allemaal netjes in hun eigen genre. Sacramentum is nooit te beroerd geweest om het tempo te laten zakken van tijd tot tijd en dankzij de rauwe schreeuw van frontman Nisse hebben zij zich weten onderscheiden van vele copycats. Het enige dat een huidige generatie muziekliefhebbers kan tegenhouden is de alomtegenwoordige galm die dit soort albums kenmerkte. Ofwel is dat genoeg om compleet kierewiet van te worden, ofwel is dat iets om te koesteren. Het dient wel gezegd dat de hermastering deze keer een uitstekende zet was, want nu klinkt het eindresultaat een pak minder modderig en zijn de instrumenten allemaal netjes te ontcijferen, iets wat zeker in de melodische passages tot zijn recht komt.
'Far Away from the Sun' is misschien niet de meest essentiële plaat van zijn era en stijl, maar het leidt geen twijfel dat het binnen de blackened death metal nog altijd overeind blijft en dat betekent dan ook dat de songs sterk zijn, blijvend aanspreken en even hard beuken als bij hun eerste uitgave. Als dat geen goede tijdingen zijn, wat valt daar dan wel onder?
