De nieuwe golf aan Amerikaanse metalbands begint zo stilaan een tsunami-effect te krijgen, vooral in de zin dat er te veel zijn die aan de Europese kusten komen aangespoeld. De spoeling wordt ook een pak dunner de laatste tijd. Niet dat die nieuwere bands slecht zijn of minderwaardig, maar er zijn gewoon te veel groepen binnen datzelfde stramien van brute hardcore of metalcore met occasioneel melodische zang. Sanctity heeft daar met andere woorden ook last van en ondanks het feit dat dit allesbehalve een slecht album is, is het nogal kleurloos.
Wat wel dient gezegd te worden, is dat de meesterlijke productie van opkomend talent/fulltime weirdo Jason Suecof de band een trap onder de kont geeft die echt noodzakelijk is bij dit soort muziek. De bassen donderen uit de luidsprekers, de gitaarlijnen blazen en knallen en de afwisselend rauwe/supermelodieuze zang van Jared MacEachern komt zeer sterk over. De eerste twee songs, 'Beneath The Machine' en 'Brotherhood of Destruction', weten mede dankzij de productionele ingrepen en de ongebreidelde agressieve aanpak best te overtuigen. Het is echter hierna dat de band de trappers een beetje begint te verliezen, vooral omwille van het feit dat MacEachern hoe langer hoe meer melodieus begint te zingen in plaats van fiks te schreeuwen. Soms vloekt dat ook ronduit met de potige beukriffs die toch nog het leeuwendeel van de muziek behelzen. Nu ja, het geheel raast maar door en door als een fikse stoomtrein en wie niet al te kieskeurig is over de muziekkeuze zal vast beamen dat het octaangehalte best snor zit. Helaas is daarmee dan ook alles gezegd, want opwindende nummers of intelligente invalshoeken zijn ver te zoeken.
Degelijke, zij bijzonder generische melodieuze metalcore, dat is precies wat Sanctity de mensheid aanbiedt. Op zich niets mis mee, ware het niet dat dit subgenre zo overvol zit en zo snel leegbloedt dat de band vermoedelijk even snel zal verdwijnen als ze gekomen waren.
Meer over Sanctity
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
