Seachange bouwde enkele jaren geleden een aardige fanbasis op, maar wist toch nog geen grote doorbraak te forceren. De groep vulde debuutplaat 'Lay of the Land' met noisy indierock en kreeg daarna een passie voor rustigere muziek met een folkkantje. Op 'On Fire, With Love' combineren de heren beide stijlen.
Seachange gaat in zijn geluid terug naar de basis: drums, bas, twee gitaren en een stem. De groep zoekt zijn heil niet in dure producerstruukjes of gecompliceerde arrangementen. Occasioneel worden de krakende gitaren geflankeerd door een trompet (zoals in 'Annie, Tacoma') of een orgel. Van dat laaste is 'No Backward Glances' een mooi voorbeeld: tegen het einde van het nummer treedt de prominente orgellijn in dialoog met een dissonante gitaar. Die dissonantie is een voorbeeld van wat deze plaat interessant maakt: de rauwe postpunknummers van Seachange weten uit te pakken met sterke riffs en een stevige drive. Dat niet alles even strak zit past bij de muziek op 'On Fire, With Love'. In de rustige nummers is Seachange minder boeiend: de songs blijven niet echt hangen en de teksten zijn eerder middelmatig, zoals bijvoorbeeld in het rommelige 'In'.
Seachange heeft niet de pretentie om iets radicaal nieuws te doen met hun muziek, maar op 'On Fire, With Love' had het toch wat meer mogen zijn. Nu is het album niet meer dan een gemiddelde indierockplaat. Weliswaar heeft die zijn goede momenten – en dan vooral wanneer de groep de volumeschuif opentrekt – maar toch weten die het geheel niet overtuigend te maken.
Meer over Seachange
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
