Wanneer het over hedendaagse jazz gaat, wordt er overwegend gesproken over vernieuwende dingen en originele kruisbestuivingen. Dat een groot deel van de jazzmusici zich echter nog steeds bezighoudt met de traditionelere stijlen van het genre, komt daarbij wel eens in de schaduw te staan. Het Secret Quartet is zo’n band die weinig moet weten van muzikale innovaties want dit viertal maakt jazz zoals voorgeschreven in het bop-handboek.
De jazz van dit Brits-Canadese kwartet is doordrongen van een ouderwets swinggevoel, wat voor velen nog altijd het meest typerende kenmerk is van jazzmuziek. Dat komt vooral door de zuivere tempoaanduidingen van Anthony Michelli op het cimbaal. Zijn partijen zijn het werk van een muzikale estheet die met niets minder tevreden lijkt dan de pure perfectie. Er is dan ook weinig aan te merken op zijn manier van spelen, alleen ontbreekt de afwisseling wel eens want in veel verschillende situaties lijkt hij voor dezelfde werkwijze te kiezen: cimbalen voor het tempo en de snare drum of toms voor de nodige accenten.
Maar misschien is dit ook gewoon de manier waarop het Secret Quartet zijn muziek concipieert, via een duidelijk idioom en met vaste spelregels. Michelli lijkt met zijn onopvallende drumstijl alle aandacht te willen afleiden naar zijn solerende kompanen en daar kan niemand hem ongelijk in geven bij beluistering van dit plaatje. Met name altsaxofonist Martin Speake en pianiste Nikki Iles tillen ‘Bloor Street’ met hun individuele klasse naar een hoger niveau. Speake is waarschijnlijk de bekendste van de twee. Hij is een van de topsaxofonisten van Groot-Brittanië en mocht in 2006 ook een album opnemen voor ECM met ondermeer Bobo Stenson en Paul Motian. Zijn solo’s hebben nooit een gespierd karakter maar klinken steeds beheerst en lyrisch. Ook wanneer hij er een erg hoge noot uitperst zoals in de titeltrack blijft alles prachtig in balans.
Pianiste Nikki Iles durft er wat steviger in te vliegen dan schijnbaar de gewoonte is binnen dit Secret Quartet. Een hoekig loopje hier en daar of een partij die tegenwerk biedt aan de soms wat eentonige ritmetandem Duncan Hopkins-Anthony Michelli zorgen voor de leukste momenten van dit album. Ook in haar begeleidend werk cijfert ze zichzelf niet altijd weg zoals de rest van de groep. Zo durft ze wel eens stevige akkoorden neer te poten voor de voeten van een solerende Speake, die evenwel alles countert met zijn uitgekiende melodieuze lijnen.
Kort samengevat maakt het Secret Quartet muziek voor een publiek dat leeft van de afwisseling tussen solo en thema. ‘Bloor Street’ bevat een pak steengoede jazz die enigszins gedateerd klinkt maar nog steeds vlotjes binnengaat.
Meer over Secret Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
