"Semistereo laat zich beïnvloeden door bands als (...) the Mars Volta, Mogwai, Isis en nog veel meer" prijkt op de website op deze band uit de regio van het Nederlandse Hilversum. Daarmee worden meteen hoge ogen gegooid. Feit is dat de tweede langspeler van dit kwartet inderdaad bulkt van de zweverige progrockgitaren, stevige partijen en haakse structuren die echter gebukt gaan onder een alomtegenwoordige postrockstempel. Niet dat zoiets een verwijt hoeft te zijn, want dit inmiddels wat uitgebluste genre blijft nog steeds kwalitatief uitstekende dingen afleveren. En laat dat nu ook de bedoeling zijn van 'Welcome, You Knight': kwalitatief interessante songs presenteren.
"Dissonante gitaarriffs zetten de solidariteit tussen drumgroove en melodie onder spanning", leest de eerste zin van de perstekst dan weer. Wees gerust, zo dissonant klinkt dit album niet. Het viertal bedient zich van bedwelmende, weids meanderende gitaarlandschappen waarbij zowel flanger- als distortionpedaal van levensbelang blijken. In mooi op- en neergaande bewegingen werkt de band van dromerige, zwevende partijen naar een intense 'wall of sound' en terug. Songs die tot tien minuten durven duren krijgen hierdoor een krachtig, lyrisch karakter. Zeker opener 'Pedestal' houdt aan deze rondcirkelende, maar vrij voorspelbare postrock-structuur vast. In opvolger '#13' komt er gelukkig toch enige tegendraadsheid aan te pas. Vroegtijdig afgebroken melodieën en een vrij grillige zanglijn zorgen voor een psychedelische inslag. Die zang is overigens stevig afgevlakt en helemaal geïntegreerd in het totaalgeluid, wat de stem van Martijn niet echt eer aandoet. Dat neemt niet weg dat 'Welcome, You Knight' aardig uit de hoek kan komen. De bewondering voor Tool wordt niet onder stoelen of banken gestoken, wat voor pittig gekruide gitaarmomenten zorgt, zoals de explosie in 'Bears & Potatoes'. Verder is het ook duidelijk dat deze heren dankzij een verleden in tal van andere Nederlandse indiebandjes aardig wat technische bagage hebben, zowel wat snarenspel als hoekig drumwerk betreft. Als vervolgens de songs ook nog melodieus mooi ingekleurd worden en een goede spanningsboog bevatten, lijkt een positief lot bezegeld. Niet dus. Er is van dit album immers zo'n productietechnisch rommeltje gemaakt, dat het nauwelijks nog recht blijft. Ongehoorde oppervlakkigheid zonder enige basklanken haalt de meeste accenten weg. De kracht van de samenzang vervalt, geluidsmuren klinken als een Miele stofzuiger en de heerlijk rondtollende drums geraken grotendeels verloren (controleer maar eens de prachtige inleiding van afsluiter 'Euts').
Wat een zonde dat het tweede album van deze band moet struikelen over zijn eindgeluid. Een mooi ontwerp, prima songs en samenspel tot zelfs een leuk klinkende titel zijn aanwezig. Laat het in elk geval een troost wezen dat dit album zeker uitnodigt de heren eens live aan het werk te gaan zien. Allicht kan een foute balans van de studiomengtafel dan geen roet in het eten gooien.
Meer over Semistereo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
