De Duitse Chileen Uwe Schmidt maakt reeds meer dan tien jaar dansbare elektronica vanachter zijn hoogtechnologische laptop. Met zijn meest bekende, geesteskind Senor Coconut bereikt de man dan ook inmiddels een groot publiek. De soms vrij commerciële salsa- en merengue-bewerkingen van liedjes van ondermeer Deep Purple, Michael Jackson, Kraftwerk, ... werkt natuurlijk op de universele lachspieren. Inmiddels uitgegroeid totj een 8-koppige bigband met ondermeer marimba, vibrafoon, percussie en de zwoele stem van diva Angenis Brito, vormt Senor Coconut and His Orchestra dan ook een ware live sensatie. Toch neem Schmidt het ditmaal wat serieuzer. Op 'Yellow Fever!' bewerkt hij allemaal nummers van het illustere Japanse Yellow Magic Orchestra. Dankzij medewerking van de drie YMO heren (waaronder Ryuichi Sakamoto), Akufen, Nouvelle Vague, Burnt Friedman, Mouse On Mars, Towa Tei, en Schneider TM blijkt dat de computerfreak het allemaal grondig heeft aangepakt en daarmee een verdienstelijke poging doet voor iets geheel nieuws.
Een kille robotstem verwelkomt de luisteraar met "My name is coco" en zet daarmee meteen de toon voor de rest van de plaat. Dit is geen tropisch geheel dat met Caraïbische of Zuid-Amerikaanse ritmen een voorbode biedt voor de langverwachte zomer, maar een vrij rommelige en moeilijke elektronicaschijf. De samensmelting van mathematische, Japanse elektronica en sensuele tropische muziek komt daarbij vaak geforceerd over. Op de één of andere manier rijmen beide culturen duidelijk niet met mekaar. De voortdurende afwisseling tussen verknipte rommelnummers die geen minuut duren en meer languit gespeelde liedjes maakt deze plaat bovendien erg druk. Wat wel leuk is, is te ontdekken hoe sterk de typische vals klinkende melodieën van Japanse xylofoon op een hoog tempo de tropische marimba benaderen. Daar houdt het echter zowat bij op. Met zo'n gastenlijst is dat een erg spijtige vaststelling. Bijdragen van Akufen en Schneider TM zijn ingekort tot nog geen minuut durend intermezzo en Burnt Friedman is de volle tien seconden te horen. Zo klinkt heel deze vaak rommelig aan mekaar gemixte plaat erg wanordelijk. Het duurt een hele tijd vooraleer Senor Coconut bij de luisteraar enig begrip kan opbrengen. Pas vanaf de tweede helft (en na een dik half uur drukdoenerij), lijkt er enige structuur te komen in het geheel. Tracks als 'Mambo Numerique' of het daarop volgende 'Simoon' (met Mouse on Mars) bewijzen dat dit combo toch ook eens gas durft terug te nemen en op gevoel te spelen in plaats van via wiskundige formules. Met vrolijke thema's op trompet en klarinet en een leuk wah wah-effect zorgt 'Simoon' zelfs voor een heerlijk kitscherig gevoel. Ook 'Music Plans' leunt eerder bij spontane, tropische livemuziek aan dan bij verknipt studiowerk en vormt dus een verademing. Laat Senor Coconut en zijn bende tegen het einde aan met 'Rydeen' dan nog eindelijk een echte feestmerengue spelen waarbij melodieën, percussie en blazertjes netjes hun plaats kennen en de twijfel valt weg: deze groep heeft het gevoel wel, maar het concept zit niet juist.
Wie eens op zoek is naar iets totaal nieuws, weze gewaarschuwd. Vernieuwing leidt niet altijd tot leuke en originele invalshoeken! De cover toont een Aziatische dame die met fruit op het hoofd en een rokje van bananen heupwiegt. Bij wijze van 'goed fout'-mop kan die erdoor, maar reeds hier manifesteert zich duidelijk dat deze plaat niet de goede weg op gaat. De poging van multiculturalisme van Senor Coconut verzandt vaak in klinkklare nonsens en wanorde. Waarschijnlijk hebben noch latinofreaks, noch elektronicahelden of fans van Yellow Magic Orchestra hier een boodschap aan.
Meer over Senor Coconut and His Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
