Een band als Senses Fail in het hardcore vakje duwen, zoals programmatoren vaak doen, is niet echt eervol voor het genre. De melodieuze rocksongs die de band ook op zijn vierde album weer keurig weet te presenteren, bulken dan wel van de punk-, metal- en emo-ingrediënten, maar van enige agressie of onstuimigheid is hier geen sprake. Feit is wel dat ‘The Fire’ een keurige brok energie en melodieuze kracht bevat die het vijftal uit New Jersey gerust naar de top van de zogenaamde post-hardcorescene mag katapulteren.
“Deze plaat is de meest energieke van alle Senses Fail albums”, aldus de band. Spreekt voor zich dat een groep sowieso het meest in zijn laatste wapenfeit gelooft, anders is men niet echt goed bezig. Toch zou van die energie wel eens wat waar kunnen zijn. Het tempo van ‘The Fire’ ligt een stuk hoger dan de gemiddelde rockplaat. Songs worden ondersteund door een wall of sound van mooi bewegende gitaren en zanger James “Buddy” Nielsen schreeuwt zich zowel in de zwevende partijen als in woeste emogrunts de longen uit het lijf.
Daarnaast zit er een heerlijke veelzijdigheid in dit album. ‘Lifeboats’ zou zonder zijn harmonieus samen gezongen refreinen een knoert van een metalsong zijn. Hakkende, tierende rapzang, een dubbele basdrum en loodzware gitaren mokeren op het hoofd van luisteraar. In ‘Headed West’ houdt Senses Fail dan weer een rechtdoor dravend punkritme aan en vormen bas en gitaar een meer oppervlakkig geheel. ‘Landslide’ bevat dankzij zijn aangrijpende puberzang zelfs een mooie popziel.
Toch verloochent het vijftal zichzelf nooit door vast te houden aan een constante energiestroom en prettige melodieën. Door dan tussen de elf tracks nog een paar leuke uitschieters te steken, zoals het pittige ‘Irish Eyes’ waarin een oprecht zingende Nielsen (“The sun shines, but there’s silence in my head”), rammende gitaren, een mooi gebalde song en zelfs een zwaar tierende metalstem mooi samenkomen, gaat dit plaatje de band ongetwijfeld een stevige duw in de rug geven.
