Naast 'Peter en de Wolf' is het bijna twee uur durende ballet 'Romeo en Julia' een van de bekendste werken van Sergei Prokofiev. Het stamt uit 1938 maar als getalenteerd pianist maakte Prokofiev het jaar ervoor een transcriptie voor piano van enkele van de bekendste delen eruit. De Japanse pianiste Ayako Uehara koppelde een uitvoering van deze tien stukken uit 'Romeo en Julia' aan Prokofievs zevende pianosonate, een werk dat in het midden van de tweede wereldoorlog geschreven werd en de korte 'Visions Fugitives' uit 1917. Ayako Ueharas interpretatie behoudt doorheen deze drie erg van elkaar verschillende werken al het ruwe en al het sarcasme van Prokofiev, zelfs in het melodisch gedachte 'Romeo en Julia'. Ze veilt de scherpe kantjes van deze balletsuite, die in de orkestsuite wat ronder klinken, geenszins af en geeft een strakke, soms zelfs hardhandige uitvoering ten beste. Slaande, harde akkoorden onderbouwen de volksdans (nr.1) en ook het razendsnel uitgevoerde 'Mercutio', dat hier zo uit een musical van Bernstein had kunnen komen. Zelfs het menuet (nr.3) heeft iets houterigs, met veel nadruk op het ritmische aspect van Prokofievs nochtans erg consonante muziek. Het deeltje 'Maskers', dat in het orkestrale origineel een erg charmant spel met klankkleuren oplevert, krijgt in de pianoversie een veel meer dissonante harmonisatie mee. Uehara kan zich als pianiste echter ook meer vrijheid permitteren, ritmisch bijvoorbeeld dan een honderdkoppig symfonisch orkest en dat toont ze bijvoorbeeld in het erg stijlvol uitgevoerde 'Julia als jong meisje'. Met de sonate betreedt de luisteraar een radicaal verschillende wereld: weg is de lyriek van 'Romeo en Julia' en die moet plaats maken voor scherpe accentuaties en een doorgaans wat harde klank die het desolate, gedrevene van deze sonate goed in de verf zet. Het openingsdeel dat klinkt onregelmatig en behoudt een mate van die voor Prokofiev typische ironie, zonder echt speels te gaan klinken. Een harde aanslag, vooral in het hoge register, produceert die typisch meedogenloze Prokofiev-klank. Uehara's bassen klinken erg droog, wat deze muziek transparant houdt en scherpe fraseringen en accenten mogelijk maakt. Het tweede deel wordt echter meditatief uitgevoerd, met een over de hele lijn ingetogen speelwijze. De finale bezit dan weer een gedreven swing-ritme, een welkome afwisseling voor een cd die verder erg Spartaans kan gaan klinken. De 'visions fugitives', een verzameling van twintig korte karakterstukjes, krijgen een uitvoering mee waar onvoorspelbaarheid en variatie voorop staan. Met introverte passages die uit een prélude van Debussy hadden kunnen komen en momenten van vrolijke uitbundigheid wordt dit een erg boeiende lezing van dit gevarieerde werk. Deze cd laat een uit de kluiten gewassen Prokofiev horen, die niets aan energie en gedrevenheid moet inboeten. Uehara's strakke manier van spelen past de 'Visions Fugitives' en de zevende sonate perfect, al had de luisteraar misschien iets meer verfijning, iets meer vrouwelijkheid in de tien stukken uit 'Romeo en Julia' kunnen verwachten.
Meer over Sergei Prokofiev
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
