Wanneer leden van Unearthly Trance en Ramesses de koppen bij elkaar steken, dan is de verwachting dat de muziek loodzwaar gaat zijn. Geen verrassingen daar, want Serpentine Path is effectief lood- en loodzware doom van de oude stempel, met een fikse geut death er doorheen voor de goede orde. Misschien minder afwijkend of vooruitstrevend dan bijvoorbeeld Unearthly Trance, en minder zompig dan Ramesses, en eigenlijk ook minder indrukwekkend dan de lijst van medewerkers zou suggereren, want dit titelloze debuut is een vrij mak beestje.
Er is niets mis met een loggere en zompiger sound en zeker voor dit soort doom/death kan dat best werken, maar de bedompte totaalklank helpt niet echt mee aan het luisterplezier. Om te beginnen kunnen de laaggestemde gitaren nu nergens echt subtiliteit of detail in een song leggen. De vraag rijst: is dat dan echt nodig? Misschien niet, maar nu klinkt het geheel zo wollig dat de eenvoudige riffs weinig naar de keel grijpen en precies dat blijven: eenvoudig. Ook de keldergrom die het vocale gedeelte verzorgt, blijft in dezelfde lage regionen hangen en wijkt nergens af, waardoor alles in het laag blijft zitten. Dit heeft voor gevolg dat elke song op de volgende begint te lijken.
Er zijn een paar lichtpuntjes in de met zware blues doordrenkte songs. Zo zijn er toch een paar momenten waarop de heren het licht hebben gezien en een riff een bepaalde melodie bevat die net dat tikje meer opvalt, maar veelal sleept het album zich verder met weinig tot geen variatie. Het is allemaal ook zo zeer op veilig gespeeld. Jazeker, doom en death metal (en zeker de combinatie) is aan een fikse opmars bezig, maar wie de eigenzinnigheid van zowel Unearthly Trance als Ramesses kent, gaat hier met een bekaaid gevoel vanaf komen, want het is eigenlijk te doorsnee om effectief te zijn.
Serpentine Path mag dan al gevestigde en mogelijkerwijs interessante namen herbergen, het geheel is erg middelmatig en in een oceaan aan releases zijn er veel interessanter albums om het oor bij te luisteren te leggen.
