Toen Type O Negative even op een laag pitje stond (later bleek door overmatig druggebruik van frontman Peter Steele), vonden gitarist Kenny Hickey en drummer Johnny Kelly de tijd om Seventh Void in het leven te roepen, een band die eerder refereert naar bands als Black Sabbath, doorspekt met forse lappen southern rock en een fikse dosis groove. Ondertussen was dit album haast een jaar te verkrijgen in de VS, maar nu pas wordt het ook in Europa uitgebracht.
Wie een nauwe connectie verwacht met Type O Negative, is er zwaar aan voor de moeite. Toegegeven, de hoge zang van Hickey is hier constant aanwezig en vormt dus eventueel een raakpunt, maar voor het overige valt het erg op dat Sevent Void veeleer rockt dan wel sleept. De heren hebben deze keer hun voorliefde voor de strakke gitaarpartijen van Black Sabbath gemengd met de zuiderse touch die een band als Pantera ook zo geweldig wist te vatten en het resultaat is een doomplaat van de oude stempel, maar dan eentje met ballen.
In het begin is het misschien even wennen aan de strot van Hickey, aangezien hij nogal rauw en hoog zingt, maar eens de spreekwoordelijke frank gevallen is, beseft een luisteraar dat zijn stem beter is dan verwacht, al zal hij nooit een wereldzanger worden. Geen probleem, dat is Ozzy ook nooit geweest. Het leuke is dat alle nummers een herkenbare melodie bezitten die het geheel kenmerkt, en daarbij zit een mooie kop en staart, zodat het volledige schijfje swingt als een fikse tiet.
Zo positief groovend als de muziek klinkt, zo donker is het tekstueel gesteld: het titelnummer, 'The End of All Time', 'Shadow On Me', ... Vrolijk wordt een mens er niet van en het heeft dan ook geen zin om op zoek te gaan naar de tongue in cheeck van de voormalige broodheer van deze jongens. In sommige opzichten krijgen een aantal songs een haast profetisch karakter door de dood van Steele, maar dat is uiteraard koffiedik kijken. Het sterke is dat, ondanks de donkere kant van het geheel, alles lekker vloeit en geen enkel moment het gevoel ontstaat dat het wel erg zwaar op de hand is, en dat is een sterk staaltje beheersing.
Het valt voorlopig nog af te wachten of Seventh Void een even grote toekomst te beurt zal vallen als Type O Negative, maar het is wel zeker dat dit in de smaak zal vallen bij liefhebbers van lekker voortjakkerend gitaarwerk. De riff is nog steeds het belangrijkste bestanddeel van een goeie metalplaat, en hier wordt dat principe ten volle bewezen.
