Na het uitstekende 'No Wish to Reminisce' van Neal Casal is er al meteen een tweede release van het Franse label Fargo die naar een plaats in de eindejaarslijsten dingt: 'Palo Santo' is een muzikale doorbraak van formaat voor het Texaanse Shearwater. Het kwintet ontstond in 2000 als een tijdelijk bedoelde samenwerking tussen Will Sheff en Jonathan Meiburg, twee leden van de neo-folkband Okkerville River. Met 'Palo Santo' is de groep ondertussen echter al aan zijn vierde album toe; het overstijgt zijn intimistische voorlopers en toont hoe Shearwater zijn sound heeft verrijkt en geconcentreerd door, op contradictorische wijze, de individuele rollen van de leden te beperken.
Hoewel sommige recensenten in het werk van Shearwater vooral de invloed van de moderne troubadour Jeff Buckley ontwaren, is het eerder diens vader Tim wiens onmiskenbare echo's te horen zijn op 'Palo Santo'. Niet alleen beschikt zanger Meiburg veeleer over de bariton van Tim dan over de tenor van Jeff, maar ook de keuze voor een akoestisch, traditioneel instrumentarium zoals de vibrafoon is een teken dat Shearwater zich laat inspireren door het werk van dé psychedelische singer-songwriter van de jaren '60-'70. 'Palo Santo' opent muisstil met 'La Dame et la Licorne', maar op 'Red Sea, Black Sea' wordt meteen een zeer contrair register opengetrokken, zoals het wordt voortgestuwd door een dreigende keyboardmelodie en 4/4-drums. Zowel het mooie 'White Waves' als 'Failed Queen' zouden dan weer op Tim Buckleys meesterwerk 'Happy Sad' kunnen gestaan hebben. Het troosteloze woud dat op de hoes staat afgebeeld dekt de lading van Meiburgs teksten perfect: de natuurelementen en de ontbering die zij meebrengen, als metaforen voor verlies en overlijden, zijn een terugkerend thema in de nummers op 'Palo Santo'. Zo handelen nummers als 'Seventy-Four, Seventy-Five' en afsluiter 'Going Is Song' over het verouderen en sterven van een vaderfiguur. Shearwater besloot voor dit album een vijfde lid aan te trekken, de multi-instrumentalist Howard Draper, een keuze die de anderen toeliet zich op één specifieke rol in de band toe te leggen; daarnaast is het de eerste keer dat Meiburg de enige zanger is op een Shearwater-album. Will Sheff, die nog steeds de leidersfunctie in Okkerville River vervult, heeft dus een stapje teruggezet om Shearwater vooral het geesteskind van Meiburg te laten worden, iets wat de identiteit van de band zeker geen kwaad heeft gedaan. In combinatie met regelmatige tournees hebben deze verschillende aanpassingen ertoe geleid dat er een grotere continuïteit in de klank werd bereikt en dat de band meer dan ooit gefocust en strak overkomt. Genrematig klinkt de band traditioneel maar nooit retro: op de toppers 'Sing, Little Birdie' of 'Johnny Viola' vallen de afzonderlijke elementen op zich elk terug te brengen tot het werk van voorlopers uit de gouden tijden van de folk, maar door het eigen karakter van de groep wordt een nostalgische illusie vermeden en duidelijk gemaakt dat ook nu de folk meer en meer opnieuw een centrale plaats in het muzieklandschap verdient.
Wat is ontstaan als een tijdelijke samenwerking is uitgegroeid tot heel wat meer: Shearwater is de schoot van Okkerville River ontgroeid en geniet momenteel meer populariteit in Europa dan haar moederband. Bovendien is met 'Palo Santo' de focus scherper geworden en heeft de band zijn introvertie overwonnen, waardoor hij meer dan ooit klaar lijkt voor de betere festivals en de grotere zalen.
Meer over Shearwater
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
