Het houdt een zeker risico in: puur op basis van het artwork een plaat of cd in een muzikaal vakje steken. Maar wie een groot, rechthoekig en handmatig geknutseld kartonnen doosje in handen krijgt, weet dat hij zich aan iets experimenteels mag verwachten. Als een enkelkleurige foto met een abstract patroon dan het artwork is, komt men al gauw tot minimale, vaak op gitaardrones gebaseerde muziek uit. Dat is in elk geval de nagel op de kop voor dit album van de obscure artiest Simulacra.
Simulacra blijkt te wonen in Denderleeuw, de dagelijkse naam Miguel Boriau te dragen en reeds lange tijd in het gitaarambient-wereldje actief te zijn dankzij projecten als Beyond Infinity, Mannus, Nihilum en Insomnia. Dit op 500 exemplaren gelimiteerde, ‘officiële’ debuut dat enkele cd-r’s opvolgt, is een stukje duistere muzikale poëzie. ‘There Is a Fountain Filled with Blood’ bestaat uit vijf loodzware drones die als een trage golfslag omslaan en een diep auditief spoor nalaten. Mysterieuze, dreigende tonen wellen uit een diepe doemkrocht op. Horror en gruwel zitten in enkele absoluut minimale, industriële sequenties vervat. Wat rustgevende muziek lijkt, bevat een morbide, bijna karaktergestoorde ondergrond. Let even op titels als ‘I Have no Blood, I Have no Heart’ of de naam van dit album zelf.
Hoewel de vijf langdurige, duistere ambient-drones op dit album onderling vrij inwisselbaar zijn, gaat de plaat nooit vervelen. Met een keurig gevoel voor harmonie weten deze voortdurend wegkwijnende halo’s, die de luisteraar genadeloos de dieperik in zuigen, de slaap toch weg te houden. Reden hiervoor is de mechanische onrust die in de bastonen verhuld zit. Zelfs de 21 minuten durende titeltrack van deze plaat kan gerust blijven smaken. De haast van een synthesizer afkomstig lijkende, elkaar traag opvolgende, verheven pulsen prikkelen de verbeelding optimaal door de ene keer lekker ontspannen en even later onheilspellend kil over te komen.
‘Eenvoud siert’, een slogan die op deze cd van Simulacra zeker van toepassing is. Door gebruik te maken van schaarse en diepe, nooit dissonante tonen maakt deze artiest een moeilijk toegankelijk genre toch vrij universeel. Wie echt kwaad wil spreken mag een term als behangpapiermuziek in de mond nemen, maar passeert meteen ook aan het ronduit hypnotiserende karakter van dit album. Diep genoeg graven is de boodschap, en dan kom je vanzelf in het vagevuur terecht.
Meer over Simulacra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
