Naast wijlen Amy Winehouse mag de Ierse protestzangeres Sinead O’ Connor allicht aanspraak maken op de weinig benijdenswaardige titel “meest psychisch getormenteerde, vrouwelijke muziekster”. Priester worden om publiekelijk de Katholieke Kerk te kunnen verdoemen, een partneroproep plaatsen op Facebook om de relatie die eruit voortvloeit na een maand op te geven … het lijstje fratsen is ellenlang. Ook op muzikaal vlak was O’ Connor het spoor enige tijd kwijt met de flauwe, religieus doordrongen plaat ‘Theology’ (en een al even weinig interessante livevertolking ervan) die inmiddels ook alweer vijf jaar oud is.
Net nu het grote publiek de dame wat begon af te schrijven – de recente wereldtournee werd afgelast omdat ze emotioneel te labiel bleek – is er ‘How about I Be Me (and You Be You)?’. De onverwacht luchtige, poppy songwriterplaat blijkt te bulken van oprechte gevoelens, bevat zelfs een stevige dosis liefde en bestaat uit tien vrij opgewekte liedjes. Mag er dan toch nog gehoopt worden op een terugkeer van de oude, rotsvast overtuigende Sinead O’ Connor?
De protestzangeres is natuurlijk uit duizenden herkenbaar met haar sterk, hoog, penetrant vibrerend stemgeluid. Vrouwelijke meerstemmigheid geeft de meeste liedjes op deze negende studioplaat weer het nodige cachet. De cd opent dan ook verrassend opgewekt. ‘4th and Vine’ wordt opgesmukt met Afrikaanse percussie, een reggaeritme en een Caraibisch slaggitaartje. Vooral de opgewekte zang en het enigszins weggetrokken, maar toch breed uitgespreide effect op de stem van Sinead zorgt voor een glimlach bij dit nummer dat verhaalt over de droom van een perfect gezin.
Langzaam maar zeker wordt ‘How About I Be Me’ introverter, maar nooit echt zwaarmoedig. In de piano- en strijkerballade ‘Reason With Me’ speelt de Ierse een kruimeldief die wanhopig zoekt naar maatschappelijk eerherstel (“for so long I’ve been a junky / I ought to wrap it up and mind my monkeys”), een mooie metafoor voor de schenenschoppende levenswandel van de moegetergde zangeres. Natuurlijk is haar scherpe tong ook nog niet volledig afgeveild en bitst Sinead O’ Connor nog even wat religieuze beeldspraak in het rond (“seven times I bleed the blood of Jesus over you”), maar het merendeel van de tijd weerklinkt toch oprechte spijt en verlangen naar rust.
Dat de liedjes op dit album qua arrangementen meer en meer uitdoven tot het afsluitende ‘V.I.P’ nauwelijks nog wat anders bevat dan zang, is geen probleem. Het is misschien zonde dat de echt overdonderende instrumentale partijen van weleer niet meer aan de orde zijn, hoewel ‘Queen of Denmark’ nog even een rockgitaar durft te laten weergalmen, maar de muzikale finesse is toch opnieuw groot.
‘How About I Be Me (And You Be You)’ is een verrassende, degelijke Sinead O’ Connorplaat. Ook nu staan de muzikale partijen weer grotendeels ten dienste van de zang, iets wat misschien wat meer in balans mag liggen, maar dit album bewijst dat O’ Connor weer helemaal terug is, in tegenstelling tot wat roddels, boekjes en nieuwsbulletins ook mogen beweren.
