Met het mooie weer lijkt het opnieuw tijd om de lentegevoelige folkgroepjes boven te halen. Eén die reeds winters lang verborgen zat, is Snowblink dat in november 2010 zijn debuut ‘Long Live’ op de wereld losliet (en met een eerlijke correctie is dat zelfs 2008, toen het album in beperkte oplage het zonlicht zag). Wanneer kernbegrippen als dromerig, zoet, liefelijk en vertederend vervolgens op een rij worden geplaatst én daarbij het akoestische instrumentarium en de vrouwelijke stemmigheid worden opgeteld, dreigt een zoveelste gelijkaardige band bijna het clichématige te bereiken. Toch slaagde de uit Toronto (Canada) afkomstige Daniela Gesundheid in combinatie met haar stadsgenoot Dan Goldman er in om een behoorlijke folkplaat in elkaar te knutselen. Ze kozen er voor om voldoende toeters en bellen op te nemen en gingen daarvoor op zoek naar een mooie en vooral uitgebreide rits gasten. Onder hen onder meer muzikanten van Au Revoir Simone, Broken Social Scene, Feist, MGMT, Patti Smith en Ron Sexsmith, waardoor de lat nog voor het beluisteren op een aanzienlijke hoogte wordt gelegd.
Het album opent met het uitzonderlijk frisse ‘Rut & Nuzzle’, meteen één van de radiovriendelijkste nummers. Het wordt opgehangen aan de zachte en tevens warme stem van Gesundheid en op de achtergrond neemt ook Goldman wat vocaal werk voor zijn rekening. Gitaar, gefluit en belletjes vullen de overige leemtes van het nummer aangenaam in, zonder dat dit overladen wordt.
Het album blijkt al vlug een kanjer van een luisterplaat, waarbij Daniela Gesundheids stem – van hoog naar laag – dé prominente factor is en de brede, edoch vaak fijnbesnaarde arrangementen de puntjes op de ‘i’ betekenen. Zo bewandelt Snowblink vaak dezelfde paden als Laura Veirs, Jesca Hoop, Alela Diane en First Aid Kit. Hoogtepunten die deze invloeden treffend staven zijn het kabbelende ‘Ambergris’ en ‘Bulb, For Later’. Dat laatste is opgebouwd door middel van een vrij eentonig gitaarritme, maar wordt richting het refrein op schok genomen door wat drum en percussie en kent zo een prima spanningsopbouw. Op het einde dooft het lied uit als een haast perfect minimalistisch nummer. Het treurig zwevende ‘Stand Where A Fruit Tree Drops…’ kan op zijn beurt pakkend de thema’s op het album vatten: de natuur en haar magie, het onvatbare, het geluk en het oogverblindende.
Het midden van het album wordt aangeduid met het door elektronica verknipte ‘Divining Rod’. Met een lengte van veertig seconden is het niet meer dan een intermezzo. Toch betekent het een kantelmoment op ‘Long Live’. De nummers die daarna volgen lijken namelijk nog volop in hun ontwikkelingsfase. Zo haalt het heerlijk breekbare ‘None’ (stem en gitaar) slechts nipt de drempel van de minuut. Een andere knaller, ‘Go Deep (Fon Frank)’, houdt het een slordige anderhalve minuut uit. ‘This Is This’ betekent, net als slotnummer ‘The Haunt’, een kleine halve minuut klankwaanzin. Vreemde eenden in de bijt op deze tweede helft van de plaat zijn ‘Sea Change’ en ‘Heckling The Afterglow’. Het eerste is een vrij traditioneel, aangenaam folkliedje, waarbij ook Goldman even wat vocalen voor zijn rekening neemt. In het tweede knipoogt Snowblink naar rockmuziek, zonder daar evenwel veel indruk mee te maken.
Snowblink laat met ‘Long Live’ enerzijds een ijzersterke indruk na via haast perfecte, dromerige folkliedjes. Deze steunen voor een groot deel op de formidabele stem van zangeres Daniela Gesundheid. Toch moet ook met een pluim gewezen worden op de aangenaam uitgediepte arrangementen. Deze combinatie betekent folkpop die ver boven het gemiddelde uitsteekt. Anderzijds verzandt ‘Long Live’ op het tweede deel al te vaak in flauwe klankexperimenten en worden de sterke passages er herleid tot veel te korte wijsjes. Was Snowblink nu tot een album van een tiental nummers gekomen en hadden ze de sterke, maar te korte nummers van de tweede helft van het album opgespaard én verder uitgewerkt, dan waren ze na een joekel van een debuut, meteen ook verzekerd van een sterke opvolgers.
