Hoe wilde haren toch kunnen uitvallen. Het Californische kwartet Social Distortion heeft in zijn meer dan dertig jarig bestaan een klein leger leden zien komen en gaan. De harde boodschap van weleer (de band zat vroeger in de punk- en hardcorekern van L.A. naast ondermeer Black Flag en D.O.A.) werd meer en meer bijgeschaafd. Na zes jaar studiostilte en alweer een wissel van twee bandleden, pakt de nieuwe Social Distortion uit met ‘Hard Times and Nursery Rhymes’, een plaat die geproduced is door stichtend lid Mike Ness zelf en ontzettend glad en poppy klinkt.
Social Distortion zou kunnen vertaald worden als maatschappelijk verantwoorde herrie. Deze definitie klopt toch niet helemaal meer met het geluid van de band anno 2011. Het kwartet houdt immers vast aan melodieuze, niet eens overdreven snelle rock’n’rollblues. Denk hierbij aan lange baarden, motorfietsen en tatoeages, maar ook aan gezapigheid, voorspelbare tempoversnellingen en een erg mainstream klinkende sound. Het viertal heeft duidelijk grotendeels gebroken met het ruige punkverleden.
‘Hard Times and Nursery Rhymes’ trekt de populaire kaart. Mooi afgelijnde, meerstemmige meezingrefreinen met veel ooh’s en aah’s en af en toe een knipoog richting hitparadepunkrock levert elf leuke, alom toegankelijke poprockers op. Daar komt nog bij dat het groezelige accent van de afgeleefde Ness meer en meer is gaan lijken op dat van Billie Joe Armstrong van Green Day. Een geluidsmuur van permanent galmende gitaarmelodieën en vooral een erg volle, warme eindklank gaan er in als zoete koek.
Drie akkoordensongs met mooie titels als ‘Machine Gun Blues’, ‘Writing on the Wall’ of ‘Still Alive’ versterken het algemene karakter. Dat is meteen ook het grootste mankement van dit album, er valt weinig eigenheid aan te bespeuren. De band probeert met variatie de nodige spanning erin te houden. Zo begint ‘Hard Times and Nursery Rhymes’ sterk met een instrumentale opener (‘Road Zombie’): een melodieus krachtige, bijna melancholisch stuk gitaarwerk waarin instrumenten prettig om elkaar cirkelen.
Verder gunt het viertal zijn liedjes voldoende tussenpozen van vingervlugge gitaarintermezzo’s die een pittig extra accent leggen en mag het er al eens trager aan toe gaan, wat in het geval van een melige ballade als ‘Bakersfield’ dan weer geen meerwaarde betekent. Desalniettemin stapelt Social Distortion de clichés op, zoals tenenkrullende teksten als “remember we were young / and I said that I was done / … / I’m still alive and I will survive”.
Deze plaat komt een dik decennium te laat. Een stoer imago gekoppeld aan softe muziek, werd inmiddels door tal van zware gasten uitgemolken en ook de idee punk en bluesrock’n’roll te verzoenen is niet meer wereldschokkend. Social Distortion blijft wel vasthouden aan leuke songs met vasthoudende melodieën en een hoog pubergehalte, maar een band met zo’n achtergrond mag toch iets meer uit de bocht vliegen.
