Op papier lijkt het allemaal veelbelovend: een Belgisch elftal uit regio Antwerpen dat funky voor de dag komt. Het Kiel en de Bosuil kunnen er alvast een punt aan zuigen. Een eerste, verkennende beluistering laat een stevige bas en wakkere blazers horen. Zou er eindelijk een waardige vervanger zijn voor de Wizards of Ooze? Wanneer de gitarist wat heviger tekeer gaat, komt ook Galatasaray voorbij, van elftallen gesproken. Dit belooft, zoveel is duidelijk.
Helaas valt de band bij herhaalde en intensere beluisteringen beetje bij beetje door de mand als was het een mislukte date. De mooie lokken blijken een pruik, het gebit en de wimpers zijn vals en ze draagt een wonderbra gevuld met een paar sokken. De verwijzingen naar de vermelde bands worden zelden of nooit ondersteund door een eigen identiteit. Toetsen en vooral percussie en drums in opener ‘Semi Kuti’ en ‘ROTS’ zijn te luid verwerkt en enerveren zodanig dat een behoorlijke song erin verdrinkt. ‘Christian Body’ en ‘Frank & Thom’ zijn wat dat aangaat wel in orde, strak en melodieus. Hier vervallen de teksten echter in puberale rijmelarij, bovendien in bedenkelijk Engels: You shook my hand./ I don't shake hands./ You took a stand./ But I just danced./ If you ever wanna try to shake my hand again./ You are like so./ I am like so./ You're like yeah, and I'm like no.. Daar zou zelfs Vicky Pollard haar neus voor ophalen. In ‘Best Prostitute in Town’ is het instrumentale deel ijzersterk, maar de zeurderige zanglijn verknoeit het dan weer. Een soberdere aanpak en het schrappen - ook dat is vakmanschap - of laten nalezen van het halve tekstarsenaal had een veel betere plaat opgeleverd. De creatieve en instrumentale klasse van Sopha had een wereldplaat kunnen opleveren, maar een opeenstapeling van slordigheden heeft er anders over beslist.
Meer over Sopha
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
