De jonge elektronica-artiest Sorrow uit Bristol is helemaal een kind van zijn tijd. Langdurig laptopgepingel in zijn eigen virtuele studio en de fascinatie voor dubstep, grime, hiphop en ambient heeft hem al snel in de slipstroom van hippe Britse post-dubstepproducers doen belanden. Het nodige enthousiasme uit de clubscene en steun van bevriende artiesten als Stumbleine en Submerse (tevens gehuisvest in de Monotreme-stal), hebben geleid tot de twintiger zijn debuut ‘Dreamstone’: eentje waar hippe ritmes, seismografisch diepe bassen en wijd atmosferische soundscapes netjes met elkaar verweven worden.
De ingrediënten zijn vrij eenvoudig en constant: een ijle, holle gloed wordt versterkt met echo’s van vrouwenzang en spaarzame, diepe tonen. Over dit breed galmende geheel drapeert Sorrow een droge, hakkende dubstep- of hiphopbeat, korte clicks of breaks. Daaronder worden met gepaste maat erg spaarzame, onderhuids voelbare bastonen geplaatst. Dat geheel klinkt erg rijk en boeiend en vormt een constant contrast tussen bedwelmende diepgang en nuchtere gedrevenheid. Zo oneindig ver weg de halo’s klinken, des te dichterbij lijken de stompende, krakende ritmes te liggen.
In tegenstelling tot een vaak genoemde vaandeldrager bij dit soort diep gravende, zwevende en trage dubstep, Burial, klinkt ‘Dreamstone’ echter niet broeierig of duister, maar eerder dromerig en melancholisch, meer sporen van ambientmuziek met zich meeslepend. In het geval van ‘Dalliance’, dat onder zijn hoog echoënde elfenzang van gastzangeres CoMa diepe dubbassen plaatst, wordt het geheel nog versterkt met digitale strijkers en vreemde samples. In opvolger ‘Embrace’ zorgt het vioolspel van de tweede gast, A. Kiah, zelfs voor een heus stukje klassieke muziek als outro.
Over het algemeen blijft de traag hortende beat alsook het onderliggende atmosferische spectrum een constante. Met ‘Maelys’ biedt Sorrow een welkome afwisseling door voor een keer over te schakelen naar een tweemaal zo snel twostep-ritme, waarmee het nummer meteen nog droger en meer mechanisch klinkt. Dat moet ook wel, want elke track klinkt dan wel zowel hedendaags als futuristisch, maar door telkens dezelfde droge clicks te nemen als ritmische basis en een constante zweverige melancholie, beginnen songs – hoe geavanceerd ook - sterk op elkaar te gelijken. Elf droomstenen met dezelfde scherpe kantjes en gelijkaardige zachte kleuren, zijn van het goede net wat teveel, ook al stompt ‘Flowerchild’ met zijn pompende baspulsen wat meer richting dansvloer.
Sorrow heeft een prachtige muzikale balans gevonden om zijn post-dubstep vorm te geven. ‘Dreamstone’ is een brok pure sfeer, meer geschikt nog voor hoofdtelefoonbeluistering dan voor de club. Het is een beetje zonde dat die formule geen mogelijkheden biedt voor meer creatieve diversiteit, maar desalniettemin is deze plaat er eentje dat de hedendaagse tijdsgeest prachtig weerspiegelt.
