Hij heeft het talent om zeemzoete, radiovriendelijke en tevens enorm aanstekelijke songs te schrijven, maar deed de laatste zes jaar nauwelijks iets met deze aanleg. Leuvenaar Koen Renders en zijn kompanen kozen daarentegen voor een nauwkeurige voorbereiding van hun derde album. ‘The Accident (And Other Love Stories)’ kan in het verlengde worden gezien van de eerdere albums, maar kent volgens Renders zowel muzikaal als tekstueel meer diepgang. ‘The Accident’ neigt bovendien naar een conceptplaat. De opener vertelt het tragische verhaal van een man die zijn gewezen geliefde na lange tijd aan de overkant van de straat opmerkt. Verblind door ongeloof schiet hij de straat over, maar wordt, zoals het volgens de wetten van de tegenspoed geldt, gegrepen door een tram. Tijdens het vervolg van het album schuiven sporadisch verwijzingen naar dit gebeuren voorbij. De vrouw gaat haar oude geliefde, die door een speling van het lot overleefde, verzorgen en stilaan laait alles weer op. De weemoedige sfeer die dit bij wijlen opwekt wordt mee bepaald door de inbreng van Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove, Broken Glass Heroes, …).
Met een bombastische pianoregen gaat ‘The Accident’ (zowel album- als openingstrack) van start. Dit nummer geeft bovendien een representatief beeld voor de rest van de plaat, want dit en andere liedjes werden aanvankelijk gecomponeerd op piano, wat duidelijk te horen is doorheen de compositie. Een andere rode draad doorheen het album wordt gevormd door de weemoedige, vaak hartverscheurende teksten. Desalniettemin is de muzikale sfeer toch vaak bijzonder opgewekt, heupwiegend en aanstekelijk melodieus te noemen. Voorbeelden zijn het al aangehaalde ‘The Accident’ en ‘Bye, Bye Big Blue Eyes’. Zelfs een nummer als ‘Sad Song’ klinkt vrolijk en warm.
De nagenoeg volledig instrumentale pianocompositie met de misleidende titel ‘End Titles (Sad Songs)’, geflankeerd door wat percussie en naarmate ze vordert ook steeds meer blazers, kenmerkt zich ook door een eerder blijgeestige sfeer. Dit nummer had zo op één van de albums gekund van het ruim twintig koppen tellende psychedelische collectief The Polyphonic Spree.
Tristesse sluipt het album volledig binnen tijdens ‘Stop Dreaming’: een tearjerker van de zuiverste soort, gestoeld op piano en akoestische gitaar en afgewerkt met wat drumvegen. In hetzelfde vaarwater, zij het enkel voorzien van stem en piano, is ‘Sammy Boy’ te plaatsen. Dezelfde sfeer wordt weergegeven in het sterk beeldende ‘Heather’, een tragisch liefdeslied. Hierin wordt Spencer The Rover vocaal bijgestaan door Neeka.
Dat de leden van Spencer The Rover zes jaar voorbij lieten gaan vooraleer ‘The Accident’ er kwam is duidelijk te lezen in de spleten en kieren van het album. Het klinkt namelijk als een uiterst zorgvuldig in elkaar geknutseld werkstuk dat tot in de puntjes uitgewerkt is en waarvan het geheel nooit uit balans dreigt te raken. Deze uitgebalanceerde zorgvuldigheid zou kunnen worden aangehaald als voornaamste kritiek. Toch hoeft niet altijd overal een hoekje af te zijn. Mocht Spencer The Rover binnen minder dan zes jaar opnieuw een plaat kunnen uitbrengen die evenveel kwaliteit in zich draag als ‘The Accident’, dan heeft dit collectief ongetwijfeld een mooie toekomst voor zich.
