Rond 1973 zijn de meest psychedelische hippiejaren gepasseerd. De ‘free your mind and the rest will follow’-gedachte blijft echter overheersen, wat in het muziekwereldje leidt tot culturele vermenging en experimentalisme. De Brits-Venezolaanse band Spiteri is daarvan het levende bewijs. Gedurende zijn slechts tweejarig bestaan (de band kreeg geen licenties om op te treden of platen te verkopen omdat minder dan de helft van zijn leden Brits was), heeft dit project rond stichters Charles en Jorge Spiteri wel een cultstatus opgebouwd. Ondersteuning door ondermeer Alan Price (The Animals) of ‘Muff’ Winwood, broer van superproducer Steve Winwood leidde al snel tot een uniek Latin-rock album dat mee moest zeilen op de toen erg populaire Santana-sound.
De muziek van dit titelloze album, dat door Vampisoul keurig opnieuw onder de aandacht wordt gebracht, is zeker opmerkelijk. Venezolaanse ingrediënten als meerstemmige mannenzang, fluitspel en Zuid-Amerikaanse ritmen meten zich met typisch psychedelische gitaarwentelingen in de geest van Cream of Steve Miller Band. Een psychedelisch sixties-gevoel en de traditionele latino-spirit leven dus perfect naast elkaar wat leidt tot een unieke sound die langgerektheid met ritmische onstuimigheid samenbrengt. De ene keer overheerst de Venezolaanse cultuur, zoals bij een sfeervol en gemoedelijk ‘Summer after Winter’, terwijl ‘Soul Inside’ een wild, benevelend stukje gitaarvirtuositeit bevat.
Spijtig genoeg is de huidige geest niet meer ingesteld op zo’n muzikaal gehakketak waarbij songs niet enkel de meest grillige structuren vertonen, maar onderling ook nog eens totaal van uitstraling durven verschillen. Spiteri heeft soms wel wat weg van een bende jammende wildebrassen en probeert te veel muzikale ideeën in een te strak kader te steken. Het is voortdurend zoeken naar een evenwicht tussen twee werelden en grappig genoeg duurt het tot de laatste track van het feitelijke album eer dit echt gevonden wordt. ‘Stop Now You’re Wasting My Time’ eindigt immers in een gecontroleerde psychedelische soep van rafelende percussie, wilde gitaarsolo’s en oppeppende fluittonen die niet enkel netjes samenkomen, maar ook langer dan een minuut samen blijven.
Omdat enkele songs gelukkig een beetje gas terug durven nemen, zijn elf tracks dan ook nog net in een trek verteerbaar. Acht extra bonustracks, waarvan drie rommelige demo’s, maken deze heruitgave echter iets te zwaarwichtig.
Het is altijd leuk als een vergeten hoofdstuk in de muziekgeschiedenis terug naar boven wordt gebracht. Het immens virtuoze, geboycotte Spiteri verdient geen volledige vergetelheid. Van de andere kant: hoewel vrij uniek, is er hier weinig sprake van een memorabel muziekwerkje. Of dan er echt nog een publiek is dat veel interesse heeft voor dit obscure gezelschap…?
Meer over Spiteri
Verder bij Kwadratuur
