Zoals de inmiddels zeven jaar oude single 'It's Been a While' (hier als akoestische bonustrack aanwezig) meldt: het is eventjes geleden dat de Amerikaanse sterband Staind nog van zich liet horen. Laatste boreling 'Chapter V' scoorde zo'n dikke drie jaar geleden nog goud in de States, maar in Europa is het al enige tijd verdacht Staind-stil. 'The Illusion of Progress' hoopt - samen met een tournee in Europa als support van Nickelback - deze stilte te doorbreken. Aan het alom gekende, zweverige gitaarmetalgeluid van dit gezelschap zal het in elk geval niet liggen, want Staind weet duidelijk nog hoe het gevoel van een reusachtig grote stadion- of festivalact in een kleine huiskamer kan gewrongen worden.
Stevige gitaren, open zanglijnen en een wall of sound die de Twin-Towers omver zou kunnen halen, dat is Staind. Een knipoog richting grunge (voorouders als Alice in Chains) of industrial blijft ook op 'The Illusion of Progress' aanwezig. Kracht, energie en charisma worden door vaste producer Johnny K (3 Doors Down, Disturbed) mooi gebundeld in dertien powerbeesten van songs. Qua geluid zit het op deze plaat dus duidelijk snor. Spijtig genoeg is dit geluid inmiddels wel al een klein decennium over zijn hoogtepunt heen. Dit soort van emotionele powerrock wekt bij velen dan ook een diepe zucht los. De eindeloos herhaalde slogan "Believe in me" klinkt hier wel heel erg smekend. Daarnaast houden deze heren erg krampachtig vast een hun formule van innemende strofe, openbarstend refrein met klassieke gitaarexplosies: een gegeven dat ten langen leste gaat vervelen. Staind weet wel leuke melodieën uit zijn hoed te toveren, maar de ene song lijkt ontzettend hard op de andere. Met 'All I Want' of 'Break Away' is niets mis, op het feit na dat beide nummers bulken van de clichés en een tekstuele lading bevatten waar de liefdesslijmen van afdruipen. Enkel een heerlijk psychedelische en soulvolle track als 'The Corner' presenteert een totaal nieuwe invalshoek die toont dat Staind het toch echt wel in zich heeft. Het is dus maar een beetje de vraag wie anno 2008 nog behoefte heeft aan dit soort van spiegelgladde smartlapperij op metalgitaren (explicit lyrics, waar?). Twee tenenkrullende akoestische ballades als bonus geven in elk geval geen afdoend antwoord.
'The Illusion of Progress' is bij deze helemaal zo'n slechte titel nog niet. Staind blijkt voor geen haar veranderd en dat mag liefhebbers gerust plezieren. Spijtig genoeg zal het hier echter gaan om een kleine minderheid die moet opboksen tegen een grote massa die zich ergert aan dit soort pseudo-emotioneel gedoe.
Meer over Staind
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
