Starkill is een vrij jonge band uit Chicago die een echte hutsekluts aan metalstijlen gebruikt om een eigen sound te smeden. De epiek en grandeur gekoppeld aan teksten over ridders, zwaarden en gevechten? Dat is overduidelijk power metal. De grimmige vocalen en het flitsende gitaarwerk komt dan weer eerder van een groep als Children of Bodom en de zware ritmesectie heeft leentjebuur gespeeld bij melodische death metal. Dat alles zorgt ervoor dat 'Fires of Life' een apart plaatje is geworden dat wars is van enige hokjesgeest maar niet altijd met scherp schiet.
Het duurt alleszins even vooraleer de mengvorm van Starkill zijn doelwit vindt, want wie dit album voor de eerste keer opzet, kan moeilijkheden hebben met de rommelpot aan muzikale invloeden. Nochtans brengt de groep het er niet slecht vanaf om dat alles tot een coherent geheel te smeden. Het vereist allicht meer inzet van de luisteraar om even de genrebeperkingen opzij te schuiven. Het melodische aspect is alleszins alomtegenwoordig, gaande van de snelle en vlotte melodielijnen tot de flitsende solo's. Een opgepompte versie van een licht cheesy heavy metalact is dan het resultaat, en soms gaat dat clichématig musiceren er ietsjes over. Zo zijn er momenten op dit album waarbij dat gepiel té overdreven aan de slag gaat, en het was ook niet bepaald nodig om elke song een speelduur te geven van minstens vijf minuten. Soms had iets gebalder ook gemogen.
Maar dan zijn er plotseling die erg giftige vocalen, die de glorieuze teksten uitspugen. Dat contrast met de muziek is geregeld erg geslaagd, maar even vaak ook niet. De band verdient in ieder geval een flinke pluim om met hun eigen ding naar voor te komen en het geheel kan best gaan werken, maar op dit moment hebben ze nog wat rijpingstijd nodig, want nu is het eerder een spelletje van “Herken de invloed in het nummer”.
Wie graag flitsend gitaarwerk en veel melodie heeft in de muziek en daarenboven geen problemen met de erg rauwe zang, kan zich gerust wagen aan Starkill. Wie alles liever puur en onversneden heeft, of toch liever voor ofwel melodie ofwel agressie gaat, kan hier best even om heen lopen.
