De laatste jaren kon eenieder wie geregeld naar Radio Klara luistert onmogelijk om presentatrice Lies Steppe heen. Het jazz-programma ‘Neve’ werd grotendeels door haar gedragen en ‘Laika’ (tot voor kort te horen) was haar twee uur durende gloriemoment op zondagavond. Dat ze ambities koesterde om zelf een zangcarrière uit de grond te stampen komt niet helemaal uit de lucht gevallen. Haar connecties heeft ze via Klara zeker kunnen uitbreiden (zo speelt bijvoorbeeld jazzbassist Werner Lauscher op elk nummer mee) en met haar karakteristieke stem heeft ze zeker iets voor op de doorsnee zangeres.
Haar eerste plaat, zonder veel poespas getiteld ‘Steppe’, klinkt opvallend weinig jazzy. Ze strikte vriend-collega Jef Neve enkel voor ‘No Other Love’. In de overige nummers situeert Steppe zich vooral in het pop-hoekje, een plaats waar een gevoel voor variatie altijd een surplus is. Lies Steppe heeft dan ook willen bewijzen dat ze verschillende soorten subgenres goed af kan, zonder dat de coherentie aan diggelen valt, en daar is ze goed in geslaagd. Het melancholische ‘My dark companion’ (met een leuke zangpartij voor Mauo ‘dEUS’ Pawlowski en een aardig singer-songwriterkarakter) wordt bijvoorbeeld meteen gebroken door het zwoele ‘Delight’, waarin Carlo Mertens op trombone even all the way lijkt te gaan. Daarna volgt het catchy ‘Everyone keeps calling your name’, met leuke elektronica, een stevig tempo en een thema dat dagen later nog steeds na-echoot. Zelfs de nogal pornografische tenorsax van Frank Deruytter klinkt erg geestig en maakt het nummer tot een regelrechte meezinger.
Helaas hebben niet alle nummers even veel om het lijf – muzikaal is het laatsgenoemde nummer bijvoorbeeld maar magertjes – en Lies Steppe wringt haar stem soms in onnatuurlijke bochten om de tekst toch maar gezongen te krijgen. De op de radio zo zwoele Steppe klinkt op cd soms nogal geforceerd, een beetje te hees en slechts een weinig stout. Fysiek heeft deze madam dan misschien wél de sex-appeal van een grote zangeres, haar stem is alles bij elkaar te gepolijst. Beter zijn de minimalistische arrangementen van all round-muzikant en producer Patrick Steenaerts, die niet altijd even prikkelend, maar wel doeltreffend zijn in hun sobere opzet.
Met Steppe kan het dus zeker nog wat worden. Haar debuut klinkt verre van perfect, maar naast de vele internationale groepen die soms op Studio Brussel gedraaid worden terwijl ze niet méér te bieden hebben, zou Lies Steppe verre van misstaan. Zo is haar singeltje ‘Marvellous’ een geestige meewieger om met de ogen dicht bij weg te dromen. Ook ‘Pretty Things’, met een prachtig refreintje, zou op Studio Brussel gerust eens tot hot shot gepromoveerd mogen worden. Om maar te zeggen: Steppe is misschien niet de meest originele stem van het vaderland, maar wel eentje om minstens een beetje trots op te zijn.
Meer over Steppe
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
